نسبت ميان تفكر تأملي و سياست در انديشه مارتين هايدگر

The Relevance of Meditative Thinking and Politics in Heidegger’ Thinking

سخني به گزاف نرفته است اگر گفته شود كه مارتين هايدگر يكي از شاخص‌ترين متفكران قرن بيستم است كه تاريخ 2500 ساله غرب را به مثابه تجليگاه سوبژكتيويسم و عقلانيت تكنولوژيك به مهميز نقد مي‌كشد و وجهه همت خويش را بر اين امر قرار مي‌دهد كه از پارادايم معرفت بنياد عالم مدرن بگسلد و به هستي‌شناسي روي آورد. مفروض اين مقاله بر اين اصل استوار است كه اگر سياست مدرن بر پايه اراده معطوف به قدرت، شكاف ميان سوژه و ابژه و سيطره عقلانيت تكنولوژيك پايه‌ريزي شده است؛‌ هايدگر قصد دارد با گسست از معرفت‌شناسي و روي آوردن به هستي‌شناسي، از سياست مبتني بر رابطه ارباب و بندگي عالم مدرن گذر كند و سياست مبتني بر هستي‌شناسي را كه متضمن از ميان برداشتن شكاف ميان سوژه و ابژه و گشودگي انسان نسبت به خود، جهان و ديگري است مطرح كند.

With no exaggeration, Martin Heidegger is one of the most prominent thinkers of the twentieth century, who critically examines the 2,500- year history of the West as a manifestation of subjectivism and technological rationality, and places his efforts on the foundation of the paradigm of knowledge. The modern world collapsed and turned to ontology. The premise of this paper is based on the principle that if modern politics is based on the will to power, the gap between subject and object, and the dominance of technological rationality, Heidegger intends to break away from politics by turning from epistemology to ontology. Based on the relationship between master and slavery of the modern world, and introduce a policy based on ontology, which ensures the elimination of the gap between subject and object and the openness of man to himself, the world and the other.