عوامل مؤثر بر تغيير وسيله به قطار سبك شهري در سفرهاي تحصيلي دانشجويان دانشگاه تربيت مدرس

زمينه و هدف: با افزايش سفرهاي درون‌شهري و درنتيجه ازدحام خيابان‌ها و بزرگراه‌ها، دولت‌ها همواره به فكر ارائه سيستم حمل‌ونقلي جديد يا بهبود سيستم‌هاي موجود هستند. جهت كاهش تأثيرات منفي حمل‌ونقل و افزايش قابليت اطمينان، گسترش سيستم‌هاي پايدار ريلي حمل‌ونقلي مورد توجه بسياري از كشورها قرار گرفته است. سرمايه اوليه و هزينه‌هاي عملكردي زياد سيستم‌هاي ريلي چالش مالي اساسي سازمان‌هاي حمل‌ونقلي است و شناسايي رفتار مسافران قبل از ارائه سيستم جديد امري ضروري است.روش: اين پژوهش با هدف مدل‌سازي تغيير وسيله سفر تحصيلي دانشجويان به قطار سبك شهري و شناسايي عوامل مؤثر آن، پرسش‌نامه‌اي با رويكرد رجحان بيان‌شده شامل چهار بخش مشخصات سفر، مشخصات نگرشي، تعداد استفاده از هر وسيله در هفته و مشخصات فردي طرح شد و در ارديبهشت‌ و خرداد سال 97 با آمارگيري از 407 نفر به‌روش نيمه مصاحبه‌ در دانشگاه تربيت مدرس تكميل شده است.يافته‌ها: ضرايب تخمين زده‌شده متغيرها با استفاده از مدل لوجيت دوگانه بيان‌گر آن است كه عوامل متعددي با سطوح معناداري متفاوت در تغيير وسيله از شيوه‌هاي مختلف سفر به قطار سبك شهري وجود دارد. عواملي هم‌چون كاهش 20 درصدي كرايه، وجود امكان نشستن در 50 درصد از زمان و كاهش 20 درصدي زمان سفر قطار سبك شهري نسبت به آخرين وسيله استفاده‌شده فرد، به‌ترتيب داراي بيشترين تأثير بر افزايش مطلوبيت و تغيير وسيله به قطار سبك شهري هستند.نتيجه‌گيري: نتايج اين مقاله به‌منظور تسهيل تصميم‌گيري سياست‌گذاران و استفاده در برنامه‌ريزي در سيستم‌هاي حمل‌ونقل آينده، تعيين سياست‌هاي مناسب جهت افزايش مطلوبيت قطار سبك و تغيير شيوه سفر كاربردي خواهد بود.