سنجش سياست‌هاي سه‌گانه پياده‌مداري در بافت‌ تاريخي اروميه از منظر نحوه و ميزان تفكيك حركت سواره و پياده

زمينه و هدف: از جمله مفاهيم اساسي در زمينه شهرسازي كه از دهه 1960 به‌صورت جدي در شهرها مورد توجه قرار گرفت، اولويت‌بخشي به عابرپياده از طريق پياده‌مدار كردن، اصلاح هندسي به وسيله آرام‌سازي معابر و يا كاهش حركت سواره به روش‌ها و شيوه‌هاي متعدد هم‌چون يك‌طرفه‌كردن مسيرهاي سواره بود. در كشور ما نيز اين اقدامات در شهرهاي مختلف گاه با موفقيت و گاه با شكست مواجه بوده است؛ تا جايي‌كه برخي مسيرها به حالت ابتدايي خود بازگشته و  مجدداً به روي سواره­ها باز شده­اند. از اين‌روي، هدف پژوهش حاضر، ارزيابي سياست‌هاي سه‌گانه نحوه و ميزان  تفكيك سواره و پياده (وونرف، يك‌طرفه‌سازي سواره، پياده‌راه‌سازي) در بافت تاريخي اروميه است. اين مهم از طريق سنجش معيارها و شاخص­هاي معتبر با آن‌چه كه در خيابان خيام شهر اروميه به اجرا درآمده است، صورت مي‌گيرد و درنهايت نواقص و نقاط ضعف اقدامات، تبيين و معرفي مي‌شود.روش: روش پژوهش، توصيفي تحليلي و مبتني بر مطالعات اسنادي و ميداني است. تجزيه و تحليل يافته‌هاي پژوهش با استفاده از روش تاپسيس انجام شده است.يافته‌ها: براساس نتايج به‌دست‌آمده، مشخص شده است كه سياست پياده­مداركردن (وونرف) با شاخص اولويت 0.985 گزينه بهتري نسبت به تبديل خيابان به پياده‌راه و ممنوعيت عبور و مرور سواره با شاخص اولويت 0.453 و يا يك‌طرفه‌كردن عبور و مرور سواره با شاخص اولويت 0.306 است. بر اين اساس مي­توان گفت كه با ايجاد تعادل بين عبور و مرور سواره و پياده و تلاش براي كاهش وابستگي به اتومبيل مي­توان به رضايت عمومي بالاتري دست يافت.نتيجه‌گيري: نتايج اين مقاله مي‌تواند راهنمايي براي آگاهي از نحوه و ميزان تفكيك مسيرهاي سواره و پياده در بافت‌هاي تاريخي و مسئله‌دار از منظر ترافيكي مورد استفاده قرار گيرد و از هزينه‌كرد يا اجراي طرح‌هاي ناموفق در آينده اين چنين بافت‌ها، جلوگيري كند.