تبيين، تحليل و سنجش صورت نوعي در فلسفه ابن‌سينا و سهروردي

Explaining, Analyzing and Measuring a Typical Form in the Philosophy of Ibn Sina and Suhrawardi

صورت نوعي چيست؟ و آيا آن جوهر است يا عرض؟ يكي از پرسش‌هاي اساسي فلسفه‌هاي باستان و اسلامي است و پاسخ به آن، يكي از مهم‌ترين و اولين دغدغه‌هاي فيلسوفان بوده و هست. در ميان فيلسوفان ديدگاه ابن‌سينا (به پيروي از ارسطو) و سهروردي جالب‌تر از ديگر فيلسوفان است. ابن‌سينا صورت نوعي و جوهر بودن آن و كارسازي آن در جوهر و بي‌نيازي جوهر به عرض و نيازمندي عرض به جوهر را پذيرفته و با چند استدلال سخن خود را مدلل كرده است. در برابر سهروردي ديدگاه ارسطويي - ابن‌سينايي را به چالش مي‌كشد و كنار مي‌گذارد و شناختي نو از جهان خارج ارائه مي‌كند. در اين مقاله، اين دو ديدگاه با روشي تحليلي و با هدف شناخت درست واقعيت، تبيين، تحليل و ارزيابي شده است.

The question of what a form is and whether it is substance or breadth is one of the basic questions in ancient and Islamic philosophies and the answer to it has been one of the most important and first concerns of philosophers. Among the philosophers, the views of Ibn Sina (following Aristotle) and Suhrawardi are more interesting than those of other philosophers. Ibn Sina has accepted the form and essence of it and its function in the substance and the needlessness of the substance to the accidence and the need for the accidence to the substance and has justified his speech with several supporting arguments. In contrast to Suhrawardi, he challenges and abandons the Aristotelian-Ibn Sinai view and offers a new understanding of the outside world. In this article, these two views have been explained, analyzed and evaluated with an analytical method and with the aim of correctly understanding the reality, and it has been concluded that Suhrawardi's view is more justified and explanatory in comparison with Ibn Sina's view.