تعين ناقص و واقع‌گرايي ساختاري وجودي

Underdetermination and Ontic Structural Realism

تعين ناقص يكي از مهم‌ترين برهان‌ها عليه واقع‌گرايي علمي است، بنابراين واقع‌گرايان براي داشتن موضعي معقول بايد به نحو مناسبي به آن پاسخ دهند. تعين ناقص خود بر دو نوع است، تعين ناقص كل‌گرا و تعين ناقص تقابلي. در اين مقاله، تعين ناقص تقابلي مورد بررسي قرار مي‌گيرد. با ملاحظه پاسخ‌هاي مختلف واقع‌گرايان به اين برهان مشخص خواهد شد كه با وجود كارا بودن آنها در مواردي، موارد ديگري وجود خواهد داشت كه اين راه‌حل‌ها پاسخ مناسبي نخواهد داشت؛ به طور مشخص، دو صورت‌بندي از مكانيك نيوتني بررسي مي‌شود كه مورد مهمي از تعين ناقص است، اما گزينه‌هاي ياد شده قادر به توضيح آن نيست. استدلال مي‌كنيم كه گزينه مناسب واقع‌گرايي ساختاري وجودي است كه قادر است اين تعين ناقص را منحل كند. همچنين بايد تاكيد كنيم كه واقع‌گرايي ساختاري وجودي، موضعي تجربي و پسيني است؛ به اين معني كه بايد صدق ادعاي آن، مورد به مورد در موارد تعين ناقص بررسي شود.

One of the most important arguments against scientific realism is underdetermination, so realists should address the argument satisfactorily and give an appropriate response to it. Underdetermination divides into holist and contrastive forms; in this article, we will only deal with the contrastive form. By examining different responses, it will turn out that while they are successful in some cases, there are instances where responses are not satisfactory. Specifically, two formulations of Newtonian mechanics are examined and the examination reveals an important instance of underdetermination that cannot be accounted for by most responses. We argue that the appropriate option is ontic structural realism that can resolve the underdetermination. We also should emphasize that ontic structural realism is empirical and a posteriori, meaning that the truth of its claim must be examined on a case-by-case basis.