نقش خودكارآمدي، تاب آوري و تنظيم شناختي هيجان در پيش‌بيني علائم وسواس فكري - عملي در جمعيت عمومي

زمينه: تحقيقات نشان داده است كه در بروز علائم وسواس فكري عملي، كيفيت نظم جويي هيجان، خودكارآمدي و تاب آوري به عنوان تشديدكننده هاي مهم دخالت دارند و اين علائم در جمعيت عمومي نيز تجربه مي شود، اما در اين زمينه تحقيقات كمي صورت گرفته است. هدف: پژوهش حاضر با هدف پيش بيني علائم وسواس فكري عملي در جمعيت عمومي بر اساس خودكارآمدي، تاب آوري و نظم جويي شناختي هيجان انجام گرفت. روش: در اين پژوهش از طرح توصيفي همبستگي استفاده شد. جامعه پژوهش افراد 17 تا 70 شهر تهران بودند (بهار و تابستان 1398)، كه 636 نفر از آنان به شيوه در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه وسواس فكري - عملي بيل براون (1989)، پرسشنامه نظم جويي شناختي هيجان گارنفسكي و كرايج (2001)، پرسشنامه تاب آوري كونور و ديويدسون (2003) و پرسشنامه خود كارآمدي شرر و مادوكس (1982) گردآوري شد. براي تحليل داده ها از آزمون هاي پيرسون و رگرسيون گام به گام استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه سرزنش ديگري، نشخوار فكري و فاجعه سازي با علائم وسواس فكري عملي رابطه مثبت معناداري دارند (0/01 P). متغيرهاي پذيرش (0/05 P)، تمركز مجدد بر برنامه ريزي، ارزيابي مجدد، ديدگاه گيري، تاب آوري و خودكارآمدي با علائم وسواس فكري عملي رابطه منفي معناداري دارند (0/01 P). همچنين، سرزنش ديگري، نشخوار فكري و فاجعه سازي به صورت مثبت، ولي تاب آوري و خودكارآمدي به صورت منفي علائم وسواس فكري عملي را پيش بيني كردند (0/01 P). نتيجه‌گيري: بنابر يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه كاهش استفاده از تنظيم شناختي هيجان سازش نايافته و ارتقاي خودكارآمدي ، تاب آوري و تنظيم شناختي هيجان سازگارانه مي تواند موجب كاهش علائم وسواس فكري عملي در ميان جمعيت عمومي شود.