تدوين الگوي ساختاري پيش‌بيني سازش يابي زوجين بر اساس خودابرازگري با ميانجي‌‌گري تبادل اجتماعي در زنان داراي ازدواج زودهنگام

زمينه: عوامل روانشناختي تأثيرگذار بر سازگاري زناشـويي در دو ديدگاه درون‌ فردي يا شخصيتي و بين فردي يا تعامل زوجين مورد توجه محققين بوده است. تحقيقات نشان داده است كه خودابرازگري جنسي كه با برانگيختگي ذهني و مهارت‌هاي تبادل ارتباطي زن منجر به ميل و رضايت بيشتر مي‌گردد به سازگاري بيشتر زوجين منجر مي‌شود. بنابراين آيا مهارت بيشتر در تبادل اجتماعي مي‌تواند به‌عنوان ميانجي گر در خودابرازگري و سازگاري زوجين تأثير داشته باشد؟ هدف: هدف از اين پژوهش پيش‌بيني سازگاري زناشويي بر اساس خودابرازگري جنسي با نقش ميانجي گر تبادل اجتماعي در زنان داراي ازدواج زودهنگام بود. روش: روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. شركت‌كنندگان، زنان متأهل داراي ازدواج زودهنگام در استان مركزي بودند. 270 شركت‌كننده به روش نمونه‌گيري گلوله برفي انتخاب شدند و پرسشنامه‌‌هاي مقياس سازگاري زناشويي اسپانير (1976)، خودابرازگري جنسي اسنل و همكاران (1997) و تبادل اجتماعي ليبمن و همكاران (2011) را تكميل كردند. داده‌ها به‌وسيله آزمون‌هاي همبستگي پيرسون و روش تحليل مسير تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه خودابرازگري در رفتار جنسي، ترجيح جنسي، عاطفه جنسي و نگرش جنسي به‌طور معناداري سازگاري زناشويي زنان داراي ازدواج زودهنگام را پيش‌بيني مي‌كنند (P 0/01 ). همچنين نتايج آزمون بوت استراپ نشان داد كه تبادل اجتماعي مي‌تواند در پيش‌بيني سازگاري زناشويي بر اساس ابعاد خودابرازگري جنسي ميانجي‌گري كند (P 0/01 ). علاوه بر آن تبادل اجتماعي در رابطه ابعاد خودابرازگري جنسي و سازگاري زوجين تأثير غيرمستقيم دارد. نتيجه‌گيري: در سازگاري زنان داراي ازدواج زودهنگام، درك تبادل اجتماعي در كيفيت خودابرازگري جنسي اهميت دارد كه به نظر مي‌رسد به‌وسيله آموزش و مشاوره بهبود يابد.