رفتارهاي معنايي «وَ» در فارسي گفتاري

»وَ « به‌مثابۀ تكواژي عطفي كه سازه هاي مختلفي اعم از واژه ها و جملات را به‌هم پيوند مي دهد، از ديرباز از منظر منطقي و دستوري موردتوجه منطق دانان و دستورنويسان بوده است. بررسي معنايي اين تكواژ در پژوهش حاضر با تكيه بر پيكره اي گفتاري صورت گرفت كه از مجموع جملات بيان شده در سه سريال ايراني در نمايش خانگي، شامل سريال هاي هيولا، مانكن و كرگدن به‌دست آمده است. در اين پژوهش، با درنظر گرفتن عملكرد هر واحد نشانه اي درون نظام زبان و برخورداري اش از ارزشي خاص خود و درنظر گرفتن روابط هم‌نشيني سازه ها به بررسي اين تكواژ پرداختيم. مطالعه »ارزش هاي معنايي « »وَ «، يعني امكانات جايگزيني »وَ « با ساير واحدها روي محور جانشيني ازيك‌سو و »رفتارهاي معنايي « اين واحد روي محور هم‌نشيني از سوي ديگر نشان داد كه اولاً، »وَ « مي تواند روي محور جانشيني داراي ارزش هاي »وَ «، »به اين دليل «، »اما «، »درحالي كه «، »با «، »واحد آغازين « و »درنتيجه « باشد؛ ثانياً، اين واحد در سطح واژه، در قالب تركيب عطفي آزاد و مقيد، و نيز در قالب نام آواها به‌شكل تكرار عطفي قوي و ضعيف، نقش معنايي ايفا كند. »وَ « در سطح جمله با توجه به واحدهاي هم‌نشين، يعني گزاره هاي p و q مي تواند رفتارهاي گوناگوني از خود نشان دهد كه گوياي وابستگي اش به مؤلفه هاي زمان، جهان هاي ممكن، شرطي سازي، نتيجه يابي و الگوهاي واقع در جهان هاي ممكن است. به اين ترتيب، رفتار معنايي »و « كاملاً به رفتارهاي معنايي گزاره هاي p و q وابسته است.