واكاوي تغيير گفتمان در شعر دهۀ 1380 با تحليل تقابل‌هاي زبان‌شناختي

يكي از شيوه هاي مطالعۀ اشعار دهۀ 1380، واكاوي تقابل هاي دوگانه است كه بخش هايي از معنا را نشان مي دهد، زيرا اگر شاعري ارزش گذاري تاريخي تقابل ها را بپذيرد، هم سويي خود را با باورهاي كلاسيك نشان داده است و اگر آن را نقد كند، تغييرات فكري و فرهنگي را در سطح فردي يا اجتماعي نمايان ساخته است. در تحليل تقابل هاي متن، يكي از موارد بررسي، نوع رابطه اي است كه نويسنده يا شاعر ميان دو سوي تقابل برقرار مي كند و از اين حيث، شاعران دهۀ 1380 نشان داده اند، بسياري از زيربناهاي فكري و نوع ارزش گذاري ها در نزد آنان تغيير كرده است. هفت شاعر؛ يعني ساره دستاران، مجيد رفعتي، گروس عبدالملكيان، عباس صفاري، سارا محمدي اردهالي، شهاب مقربين و حافظ موسوي، آشكارا خوب و بدِ دو سوي تقابل، و به‌عبارت بهتر وجه مثبت و منفي يا ارزش و ضدارزش طرفين تقابل را بي اعتبار دانسته اند؛ و درواقع، بي اعتباري ارزش/ ضدارزش ها را در جامعۀ خود نقد كرده اند. روش تحقيق، توصيفي است و سطح مطالعۀ تقابل ها، بيشتر واژگاني و مفهومي است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد اين شاعران، هم دربارۀ تقابل هاي عام و شناخته‌شده تشكيك مي كنند؛ هم حوزه هاي تصويري جديدي را متناسب با زبان و زمان، براي بي اعتبار دانستن سويه هاي ارزشي و ضدارزشي تقابل ها خلق مي كنند.