حق تصوير در مكان عمومي

حق تصوير ازجمله حقوق وابسته به شخصيت انسان است كه براساس آن، امكان تصويربرداري و استفاده از تصوير در حوزۀ اختيارات شخص قرار مي‌گيرد. از‌اين‌رو تصويربرداري و انتشار آن مستلزم كسب رضايت شخص موضوع تصوير است. با اين حال، اين حق مطلق نيست و در مكان عمومي محدود مي‌شود. نظام‌هاي حقوقي مختلف، ضمن «حفظ حريم خصوصي» و «پرهيز از توهين» تصويربرداري در مكان عمومي را به‌عنوان اصل پذيرفته و براي اين جواز، مباني مختلفي ازجمله «رضايت ضمني شخص»، «آزادي بيان» و «ضرورت اجتماعي» بيان كرده‌اند. در نظام حقوقي ايران، تصويربرداري بدون تمركز بر چهرۀ شخص، مجاز محسوب مي‌شود، زيرا اين نوع تصويربرداري، تجاوز به حريم خصوصي نبوده و موجب تصرف در حق ديگري نمي‌شود. همچنين مي‌توان گفت تصويربرداري از اشخاص، به‌منظور حفظ منفعت عمومي و دفع ضرر، در راستاي آزادي بيان و مستند به «اصول 24 و 40 قانون اساسي»، «قانون مطبوعات» و مباني فقهي مانند «قاعدۀ تسليط» و «لاحرج»، با رعايت «حفظ حقوق شخصيت»، قابل‌پذيرش است