اثربخشي تحليل رفتار متقابل بر آشفتگي روان‌شناختي و اميد به زندگي مادران داراي كودكان اتيسم شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف اثربخشي تحليل رفتار متقابل بر آشفتگي روان‌شناختي و اميد به زندگي مادران داراي فرزند اختلال طيف اوتيسم انجام شده‌است؛ روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل و آزمايش بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه مادران داراي فرزند اوتيسم ساكن شهر اصفهان در سال 1399 بودند كه از بين آن‌ها به شيوه نمونه‌گيري هدفمند تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند؛ ابتدا پرسشنامه هاي آشفتگي روان‌شناختي كسلر (2002) و اميدواري اشنايدر (1991) بر روي هر دو گروه آزمايش و كنترل اجرا شد سپس گروه آزمايش تحت 10جلسه درمان گروهي مبتني بر تحليل روابط متقابل به مدت هر جلسه 60 دقيقه قرار گرفتند. مجدداً پس ازمون بر روي دو گروه ازمايش و كنترل اجرا شد. به علت شيوع ويروس كرونا آموزش بصورت مجازي انجام‌شد. ﺑﻌﺪ از اﻋﻤﺎل ﻣﺘﻐﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﻞ در 10 جلسه 60 دقيقه اي بر گروه آزمايش، ﻫﺮ دو ﮔﺮوه به طور مجدد ﺑﻪ‌وﺳﯿﻠﻪ ﻫﻤﺎن آزﻣﻮنﻫﺎ ﻣﻮرد ارزﯾﺎﺑﯽ ﻗﺮار گرفتند؛ تحليل يافته ها با استفاده از نرم افزار spss و روش تحليل كوواريانس صورت گرفت. نتايج نشان داد تحليل رفتار متقابل بر اميد به زندگي مادران داراي فرزند اوتيسم موثر بوده‌است (p 0/05)؛ اما بر آشفتگي روان‌شناختي تاثيري نداشته‌است (P 0/05). با توجه به نتيجه پژوهش حاضر پيشنهاد مي شود روش تحليل روابط متقابل را به عنوان ابزاري حمايتي و موثر جهت افزايش اميد به زندگي مادران داراي فرزندان اوتيسم استفاده شود.