راهبردهاي نظامي و امنيتي رژيم صهيونيستي در رويارويي با مقاومت اسلامي (مورد مطالعه: بحران سوريه)

تحولات سوريه، همواره براي رژيم صهيونيستي از اهميت برخوردار بوده است. بر همين اساس، از زمان شروع بحران سوريه در سال ۲۰۱۱ تاكنون، رژيم صهيونيستي راهبردهاي نظامي و امنيتي گوناگوني را قبالِ اين كشور اتخاذ نموده است. ازاين‌رو، مقالهٔ حاضر درصدد است به اين پرسش اساسي پاسخ دهد كه «راهبردهاي نظامي و امنيتي رژيم صهيونيستي در قبالِ بحران سوريه كدم‌اند؟» (مسئله)؛ براي پاسخ به اين سؤال، ضمن گردآوري داده‌ها به شيوهٔ كتابخانه‌اي، از روش كيفي (توصيفيتحليلي) استفاده‌شده است (روش)؛ نتيجه آنكه رژيم صهيونيستي پس از عدم اتخاذ راهبردي واحد در آغاز بحران سوريه، از سال ۲۰۱۳ سعي نمود تا علاوه بر ترور فرماندهان مقاومت و بمباران هوايي مواضع ايشان، از گروه‌هاي همسو با خود حمايت نموده و از طريق اقناع آمريكا براي حضور جدي‌تر در سوريه و مذاكره با روسيه، مانع از حضور طولاني‌مدت ايران در سوريه شود. اين در حالي است كه از سال ۲۰۱۵، راهبرد گيدئون در دستور مقامات اين رژيم قرار مي‌گيرد كه بر آمادگي نيروهاي ارتش براي حضور در جنگ‌هاي نامتقارن،‌ افزايش اشرافيت اطلاعاتي و... استوار است. درنهايت، راهبرد مومِنتوم را دنبال نمود كه ج.ا.ايران را به‌عنوان مهم‌ترين تهديد پيش‌روي صهيونيست‌ها در سوريه شناسايي مي‌نمايد. در اين راهبرد، ضمن تأكيد بر بهبود توان واحدِ اطلاعات نظامي و تجهيز نيروهاي نظامي با تسليحات بهتر، بر تغيير در ساختار ارتش و تشكيل «فرماندهيِ امورِ ايران» تأكيد مي‌شود (يافته‌ها).