نقش خودشناسي در سبك زندگي اسلامي از منظر عقل و دين

فرهنگ‌هاي مختلف، روش‌هاي متفاوتي براي زندگي انسان ارائه مي‌دهند كه برخاسته از نگرش‌هاي متفاوت آنها به عالم هستي و انسان است و ارزيابي هر كدام از اين سبك‌هاي زندگي، نيازمند تحليل دقيق و عميق مباني آنها است. از بين مباني سبك زندگي، خودشناسي از مهم‌ترين مباني محسوب مي‌شود و سوال مهم در اين بحث، تاثير خودشناسي بر سبك زندگي و تحليل نحوه اين تاثيرگذاري است. بدين منظور در اين نوشتار با روش تحليلي توصيفي، با تبيين هويت و حقيقت انسان و جايگاه او در عالم هستي و بر اساس ارتباط تنگاتنگ لايه‌هاي وجودي انسان، تاثير خودشناسي بر سبك زندگي اسلامي، و تاثير سبك زندگي بر تكامل انسان بررسي شده‌است و از منظر عقل و دين نحوه اين تاثيرگذاري مورد تبيين و تحليل قرار گرفته‌است. در آموزه‌هاي ديني از يك طرف، باورهاي اعتقادي انسان مومن در رفتارهاي او بروز پيدا مي‌كند كه ثمره آن، سبك زندگي خدامحور، آخرتگرا، كرامتخواه و جامعنگراست و از طرف ديگر كوچك‌ترين رفتار در زندگي انسان، در رسيدن به تكامل روحي او تاثير گذار است. بر اساس براهين عقلي نيز، حركت استكمالي انسان در همين عالم مادي آغاز مي‌شود و نفس انسان با حركت جوهري خود به بالاترين درجات كمال روحي و معنوي دست مي‌يابد.