شناخت تحليلي عوامل آسيب زا در خردورزي مبتني بر رهيافت هاي نهج البلاغه

يكي از مهم ترين ويژگي هاي متمايز كننده انسان از ديگر انواع مخلوقات، خردورزي است. در موارد متعدد اين ويژگي كه در انسان وجود دارد دچار آسيب هاي جدي شده و كارايي خود را براي شكل دهي جهان بيني صحيح از دست مي دهد. چنين انساني نمي تواند در راستاي خودشكوفايي مناسب و مورد تاييد اديان آسماني برنامه ريزي كرده و گام بردارد. بنابراين، شناخت عوامل آسيب زا در خردورزي از اهميت و ضرورت برخوردار مي باشد. اين جستار با روش توصيفيتحليلي در پي واكاوي گزاره هاي كتاب شريف نهج البلاغه درباره عوامل آسيب زا در عقل مي باشد. يافته هاي تحقيق حاكي از آن است برخي عوامل فردي مانند تاثيرات منفي هواي نفس، شيطان و جذب جهان مادي مي تواند در محدودسازي عقل تاثيرگذار باشد. و عوامل اجتماعي مانند عوام زدگي، همنشيني با انسان هاي نامناسب و انحرافات اجتماعي نيز در اين آسيب اهميت دارند. در نتيجه با برداشتن موانع خردورزي مي توان مسيري متعالي در دنيا و آخرت را برنامه ريزي و اجرا نمود.