زنان و اعتياد به سوء مصرف مواد

فاقد عنوان لاتين

بالا رفتن نرخ اعتياد در زنان يك واقعيت تلخ است، نمي توانيم استراتژي انكار و بي اعتنايي را در اين زمينه پيش بگيريم. در حالي كه اعتياد زنان بنا به ملاحظات اجتماعي، دست اندركاران مربوطه را از رويارويي مستقيم منع مي كند. تا وقتي كه مواجهه مستقيم با اعتياد زنان صورت نگيرد نمي توان به نتايج موفقي در اين زمينه دست يافت. هدف اين مقاله گسترش راه هاي تفكر در مورد درك و درمان اعتياد زنان مي باشد. داده هاي مورد نياز به روش كتابخانه اي جمع آوري و به روش فراتحليل بررسي شده است. براي تبيين داده هاي ارايه شده از نظريه ي رشد استفاده شده است و نتايج در پنج سطح تنظيم شده و پيشنهاد اجرايي فراهم مي آورد. نتايج مطالعات انجام شده نشان مي دهد اعتياد زنان از مناطق فقير و حاشيه نشين به مناطق عام تر مانند باشگاه هاي ورزشي و سالن هاي آرايشي كشيده شده است. يكي از موانع درمان اعتياد زنان برچسب هاي اجتماعي به آنان است و اين مساله بايد حل شود تا زنان جسارت مراجعه به مراكز درماني را پيدا كنند. زنان معتاد حق دارند به عنوان معتاد شناخته شده و درمان شوند. فرصت ها و امكانات برابر براي زنان و مردان معتاد به معني همسان بودن الگوي پيشگيري و درمان اعتياد زنان و مردان نيست. اين ديدگاه پيچيدگي هايي دارد. زنان با مردان در تجربه بي كنترلي در مصرف مواد يكسان هستند اما روند و شرايط اعتياد آن ها يكسان نيست. پذيرش و مطالعه اعتياد زنان به عنوان يك واقعيت اجتماعي، هم در پيشگيري و درمان و هم در بازپروري آنان مهم است و ضروري است با ديدي بلند مدت به اين آسيب اجتماعي نگاه كنيم.

فاقد چكيده لاتين