نقدي فلسفي بر مفهوم «معماري اسلامي» با رويكردي آسيب‌‌شناسانه

The Concept of Islamic Architecture: A Philosophical Critique

بررسي رابطه‌ ميان معماري و اسلام باتوجه به ماهيت‌ معماري، زمينه را براي فهم مناسبي از معماري اسلامي پديد مي‌آورد. پژوهش حاضر با هدف تبيين ماهوي مفهوم معماري اسلامي به روش پديدارشناسي تأليف شده ‌است و كوشيده‌ايم با حركت از علم اجمالي به علم حصولي، در جهت ايجاد امكان نظري پاسخ به پرسش از چيستي معماري اسلامي، در قالب رويكردي آسيب‌شناسانه به‌تعابير موجود، گامي برداشته ‌شود. ضرورت و اهميت پرداختن به پژوهش پيرامون چيستي معماري اسلامي را مي‌توان در حوزه‌هاي مختلفي از جمله دستيابي به الگوي زمينه‌محور و بومي براي تنسيق فرمي- فضايي در روند توسعۀ فيزيكي و پاسخگويي به نيازهاي كاربران محصولات معماري جست‌وجو كرد. يافته‌هاي پژوهش، تحقق معماري اسلامي را در ساحت نيازهاي كالبدي مستخرج از امر قدسي و نيز اعتلاي معماري، امكان‌پذير مي‌داند

The study of the relation between architecture and Islam, considering the nature of architecture, provides a basis for a proper understanding of Islamic architecture. This study presents an epistemological explanation of Islamic architecture by a phenomenological method. Research on Islamic architecture is essential due to its relation to various subjects, including achieving a contextual-local model to coordinate formal-spatial in the process of physical development and meet the requirements of users of architectural products. The present study, assuming architecture as a human structure and Islam as a sacred idea, shows that Islamic architecture forms the dialectic between the user's requirement and formal-spatial architecture.