نقد ادلۀ عقلي و نقلي انكار برزخ از ديدگاه قرآنيان شبه قارۀ هند (با محوريت آراء جيراج پوري)

Critique of Rational and Narrative Reasons for Denying Purgatory from the Perspective of the Indian Subcontinental Qur’anists (focusing on the views of Jiraj Puri)

اعتقاد به وجود عالم برزخ يكي از اصول پذيرفته شدۀ بيشتر مسلمانان است. برخي از آيات قرآن مانند؛ آيۀ 11 سورۀ غافر و آيۀ 154 سورۀ بقره به آن پرداخته‌اند، همچنين ائمۀ‌هدي (ع) نير در احاديث خويش به اين امر مهم اشاره كرده‌اند، با اين وجود، برخي از فرق مسلمانان در اين امر شبهه ايجاد كرده‌اند. قرآن‌بسندگان شبه قاره، يكي از فرقي است كه جود برزخ را انكار كرده است. قرآنيان شبه قاره با ادلۀ عقلي «1. نامشخص بودن ماهيت نفس انسان؛ 2. عدم آثار عذاب در جسد در داخل قبور» و نقلي «آيات؛ 11 و 46 سورۀ غافر و آيۀ 154 سورۀ بقره»، با روش تفسيري نامتداول از جمله؛ رأي‌گرايي، تأويل و علم‌گرايي، به اثبات عدم وجود برزخ پرداخته‌اند. از اين‌رو، تحقيق پيش‌رو بر آن شده، آراء قرآنيان شبه قاره را با روش توصيفي- انتقادي، حتي‌الامكان مورد ارزيابي قرار دهد.

Belief in the Purgatory is one of the accepted principles of most Muslims. Some Qur’anic verses such as Surah Al-Ghāfir/11 and Surah Al-Baqarah/154 deal with this issue. Also, the Infallible Imams (AS) mentioned this important matter in their sayings. However, some Islamic sects have cast doubt on it; The Qur’anists of the Indian Continent are among those who denied the existence of the Purgatory. They proved their idea of the non-existence of Purgatory through rational arguments of “1. uncertainty of the nature of the human soul, 2. the lack of torment’s signs on the body laid in the grave” and narrative evidences of the verses “Surah Al-Ghāfir/11 and 46 and Surah Al-Baqarah/154" with an unusual exegetical method, including self-idea, interpretation (ta’wīl), and scientism. This paper intends to evaluate the views of the subcontinental Qur’anists based on a descriptive-critical method, as much as possible.