سياست مذهبي مرابطون در برابر جريان تصوف در مغرب

The religious policy of Almoravid against Taşawwuf in Moroccan

مرابطون از نيمه قرن پنجم با دعاوي مذهبي در مغرب اقصي به قدرت دست يافتند. آنان مذهب مالكي را مبناي عملكرد سياست‌هاي داخلي و خارجي خود براي اداره كشور قرار دادند. مرابطون افزون‌بر جلوگيري از فعاليت ساير مذاهب، با جريان تصوّف نيز كه از پايگاه اجتماعي مهمي در آن سرزمين برخوردار بودند، مقابله كرده و فعاليت آنها را متوقف كردند. پژوهش حاضر در نظر دارد با واكاوي رويكرد و عملكرد مرابطون در رابطه با صوفيان در مغرب، به اين پرسش، پاسخ دهد كه علل و عوامل سياست تقابلي آنان با تصوف چه بوده‌است؟ يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه گسترش تصوف در مغرب مي‌توانست اقتدار مرابطون را به خطر بياندازد، از اين‌رو آنها با سياست دو­گانه به مهار و پيشگيري از گسترش تصوف پرداختند. مرابطون در گام اول با وارد كردن اتهام‌هاي مذهبي مانند بدعت‌گذاري و مخالفت با شرع، بخشي از صوفيان را سركوب كردند و درگام دوم با نزديك شدن به صوفيه تلاش كردند تا آنها را مهار كنند.

From the middle of the fifth century, Almoravids became powerful with religious claims in Fareast Maghreb (Moroccan). Their internal and external policies for managing the country was based on Maliki religion. In addition to preventing other religions’ activity, Almoravids confronted Taşawwuf which had an important social status in that land and stopped their activities. The present study by examining Almoravid’s approach regarding Taşawwuf in Moroccan intends to answer the question of what were the causes and factors of their confrontation policy with Taşawwuf? Findings indicate that the spread of Taşawwuf in the Moroccan could endanger Almoravids authority. Therefore, they pursued a dual policy to control and prevent the spread of Taşawwuf. In the first step, Almoravids suppressed a part of the Ṣufis by religious accusations such as heresy and opposition to the Shari'a, and in the second step by approaching the Ṣufyya tried to restrain them.