بررسي تاثير روش هاي حفاري مكانيزه و آتشباري بر وسعت ناحيه آسيب ديده تونل هاي دايره اي

پيامد حفر هرگونه فضاي زيرزميني، توزيع مجدد تنش­ هاي اوليه پيرامون آن است. اين توزيع تنش همراه با تغيير شكل و ايجاد درز و شكاف در پيرامون حفاري مي­ باشد. در اين تحقيق ناحيه آسيب ديده ناشي از حفر تونل با در نظر گرفتن روش حفاري آتشباري و مكانيزه مورد مطالعه قرار گرفت و پارامترهاي موثر بر ميزان گسترش آن (پارامترهاي ژئو مكانيكي سنگ در برگيرنده و تنش برجا) مطالعه گرديد. در اين مطالعه يك تونل دايره­اي شكل به قطر 4 متر و طول 9 متر، توسط روش عددي (نرم افزار FLAC3D) مدل­سازي شد. در مدل عددي از متراژ صفر الي 6/0 تونل بصورت حفاري مكانيزه و از متراژ 6/0 الي 9/0 تونل به روش آتشباري حفاري شد و ضخامت ناحيه آسيب در هر يك تعيين شد. در مجموع، 30 مدل عددي ساخته شد و مورد تحليل قرار گرفت. نتايج تحقيق نشان داد كه ناحيه آسيب ناشي از حفر تونل در محدوده تحت تاثير روش آتشباري داراي گسترش بيشتري است. نتايج تحقيق همچنين نشان داد كه افزايش تنش برجاي عمودي، سبب افزايش شعاع ناحيه آسيب در ديواره­ هاي تونل و افزايش چسبندگي، زاويه اصطكاك داخلي و نسبت تنش افقي به قائم سبب كاهش شعاع ناحيه آسيب در ديواره­ ي تونل مي ­شود.