تاثير سياست‌هاي اجتماعي بر بارداري ناخواسته در ميان زنان در جنوب شهر تهران

هر نوع سياست‌گذاري اجتماعي مستلزم شناسايي دقيق موضوع است. ايران در طي دهه‌هاي مختلف سياست‌هاي متفاوتي در ارتباط با كنترل جمعيت اتخاذ و اجرا نموده است. اين سياست‌ها و اقدامات و برنامه‌هاي مرتبط با آن‌ها تاثيرات و پيامدهاي بسيار عميقي بر خانواده و سلامت اعضاي اين كوچك‌ترين واحد اجتماعي و بالاخص زنان داشته است. هدف اين پژوهش، شناسايي سياست‌هاي نظام جمهوري اسلامي در خصوص جمعيت و پيامدهاي آن بر بارداريِ ناخواسته زنان مي‌باشد. روش اين پژوهش، نظريه داده بنياد مي‌باشد كه اطلاعات مورد نياز آن از طريق مصاحبه نيمه ساختار يافت با 23 نفر از مشاركت كنندگاني كه سابقه بارداري ناخواسته را داشتند به دست آمده است. شيوه انتخاب مشاركت كنندگان، هدفمند و در دست‌رس و تعيين تعداد آن‌ها با رسيدن به مرحله اشباع، تعيين شد. از مجموع 850 داده‌ خام، 452 مفهوم، 47 خرده مقوله و 15 مقوله اصلي از داده‌هاي اوليه استخراج شد. در نهايت دو پديده محوري نارضايتي از مداخله جويي دولتي و پشيماني ، و پديده انتخابي بارداري‌هاي تحميلي به عنوان پديده اصلي كه بقيه مقولات را پوشش مي‌داد، انتخاب شد. نتايج پژوهش نشان داد كه مهم‌ترين عوامل بوجود آوردن بارداري‌هاي تحميلي در مشاركت كنندگان، تحميل هزينه‌هاي جلوگيري به زوجين مي‌باشد. شرايط مداخله‌گر اين پديده فقر و گراني مي‌باشد. استراتژي‌هاي مشاركت كنندگان عبارت بود از درخواست بسته‌هاي حمايتي خاص و سركوب خواسته‌ها كه پيامد‌هاي اين پديده، فشار بر قشر كم درآمد و نارضايتي مي‌باشد.