اثر تمرينات تناوبي بر بيان G6Pase در سلول‌هاي كبدي، گلوكز و انسولين در رت‌هاي چاق ديابتي نوع دو

مقدمه: مطالعه‌ي تجربي حاضر با هدف تعيين اثر 6 هفته تمرين تناوبي شديد (HIIT) بر بيان G6Pase در بافت كبد همچنين گلوكز و انسولين سرم در رت‌هاي چاق ديابتي نوع دو و مقايسه با گروه چاق غير ديابتي انجام گرفت. روش‌ها: 28 سر رت نر ويستار 10 هفته‌اي (10 ±220 گرم) به‌واسطه‌ي 6 هفته رژيم غذايي پُرچرب چاق شدند. سپس 14 رت توسط تزريق درون صفاقي STZ ( mg/Kg30) ديابتي نوع دو شدند. نهايتاً رت‌هاي مورد مطالعه در 4 گروه مساوي: 1) چاق كنترل، 2) چاق تناوبي، 3) ديابتي كنترل، 4) ديابتي تناوبي تقسيم شدند. گروه‌هاي تناوبي براي مدت 6 هفته در تمرينات تناوبي به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب 10 تكرار دويدن 40 ثانيه‌اي روي تريدميل با فواصل استراحتي 2 دقيقه‌اي (استراحت فعال) بين تكرارها شركت نمودند. 48 ساعت پس از آخرين جلسه، سطوح ناشتايي گلوكز، انسولين سرم، بيان G6Pase در بافت كبد اندازه‌گيري و توسط آزمون آنواي دوسويه مقايسه شدند. يافته‌ها: در مقايسه با گروه ديابتي كنترل، تمرينات تناوبي در رت‌هاي ديابتي به كاهش معني‌دار گلوكز منجر شد (001/0=P). تمرينات تناوبي در گروه ديابتي همچنين به افزايش انسولين نسبت به گروه كنترل ديابتي (006/0=P) بدون تغيير در بيان G6Pase نسبت به گروه كنترل ديابتي منجر شد (102/0=P). نتيجه‌گيري: بهبود گلوكز در پاسخ به تمرينات تناوبي در رت‌هاي ديابتي نوع دو احتمالاً ريشه در افزايش انسولين بدون تغيير در بيان G6Pase كبدي دارد. اندازه‌گيري فعاليت يا بيان ديگر آنزيم‌هاي كبدي جهت نتيجه‌گيري كلي پيشنهاد مي‌شود.