اثر تمرين مقاومتي و تزريق سلولهاي بنيادي اندوتليال بر وضعيت اكسيدان و آنتي اكسيدان عضله‌ي اسكلتي در رت‌هاي نر ديابتي القاء شده با STZ

هدف‌: از آنجا كه انسولين درماني نمي‌تواند به درستي پيشرفت ديابت و عوارض آن را كنترل كند، ساير درمان‌هاي جايگزين ممكن است مطلوب باشند. هدف اين پژوهش بررسي اثر تمرين مقاومتي و تزريق سلول‌هاي بنيادي اندوتليال بر وضعيت اكسيدان و آنتي اكسيدان عضله‌ي اسكلتي در رت‌هاي نر ديابتي القاء شده با STZ بود. روش‌ها: در اين تحقيق تجربي، 36 سر رت صحرايي نر نژاد ويستار (ميانگين سن 6 هفته) به شش گروه كنترل (سالم)، كنترل ديابتي پايه، كنترل ديابتي، ديابت+تزريق سلول بنيادي، ديابت+تمرين مقاومتي و ديابت+تزريق سلول بنيادي+تمرين مقاومتي تقسيم شدند. در اين مطالعه رت‌ها با استفاده از داروي استرپتوزوتوسين به‌صورت تك دوز 40 ميلي‌گرم به ازاي هركيلوگرم وزن بدن و به‌صورت درون صفاقي ديابتي شدند. تمرينات مقاومتي شامل بالا رفتن از يك نردبان يك متري با وزنه‌ي آويزان به دم به‌مدت 17 جلسه اجرا گرديد. تعداد 500 هزار سلول بنيادي مشتق از استخوان توسط دستگاه سل كانتر تزريق شد. ميزان آنزيم سوپراكسيدديسموتاز (SOD) و مالون‌دي‌آلدهيد (MDA) بافت عضله‌ي اسكلتي رت‌ها با استفاده از كيت و به روش الايزا اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه سطح SOD رت‌هاي گروه تمرينات مقاومتي و تزريق سلول‌هاي بنيادي اندوتليال نسبت به گروه كنترل ديابتي به‌طور معني‌داري بيشتر بود (001/0 P). همچنين سطح MDA رت‌هاي گروه تمرينات مقاومتي و تزريق سلول‌هاي بنيادي اندوتليال نسبت به گروه كنترل به‌طور معني‌داري كمتر بود (001/0 P). نتيجه‌گيري: تمرين مقاومتي و تزريق سلول‌هاي بنيادي اندوتليال مي‌تواند به‌عنوان درمان غيردارويي براي كاهش عوارض عضله‌ي اسكلتي در ديابت نوع يك مورد توجه قرار گيرد.