تأثير تمرين استقامتي و تناوبي با شدت بالا بر محتواي پروتئين‌هاي MSTN و فوليستاتين در بافت بطن چپ قلب موش‌هاي ديابتي نوع يك و دو

مقدمه: ديابت از عوامل مهم در نقص‌هاي قلبي است كه مي‌تواند منجر به آتروفي سلول‌هاي قلبي شود. فعاليت‌هاي ورزشي با تنظيم عوامل سلولي مي‌تواند از عوارض ديابت جلوگيري كند. بنابراين هدف از انجام تحقيق حاضر، تأثير تمرين استقامتي و تناوبي با شدت بالا (HIIT) بر محتواي پروتئين‌هاي MSTN و فوليستاتين در بافت بطن چپ قلب موش‌هاي ديابتي نوع يك و دو است. روش‌ها: در اين مطالعه، 36 سر موش صحرايي نر 2 ماهه نر از نژاد اسپراگ‌داولي با ميانگين وزن 30 ±280 گرم انتخاب شدند. پس از القاء ديابت‌هاي نوع يك (18 سر) و دو (18 سر) از طريق محلول استرپتوزوتوسين و نيكوتين‌‌آميد، به روش تصادفي هر نوع ديابت به 3 گروه، تمرين استقامتي، HIIT و كنترل (هر گروه 6 سر) تقسيم شدند؛ گروه‌هاي تمريني 4 روز در هفته به ‌مدت 4 هفته برنامه‌ي تمريني استقامتي (50 تا 70 درصد حداكثر سرعت) و HIIT (شدت 85 تا 95 درصد حداكثر سرعت) را انجام دادند؛ تجزيه‌وتحليل داده‌ها از طريق آزمون‌هاي آماري آنواي يك‌طرفه و تعقيبي توكي در نرم‌افزار SPSS انجام شد. يافته‌ها: تمرين استقامتي و HIIT در گروه‌هاي تمريني ديابتي منجر به كاهش معني‌داري در محتواي پروتئين‌هاي MSTN (0001/0P=) و افزايش محتواي پروتئين فوليستاتين شد (0001/0P=). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد چهار هفته تمرين استقامتي و HIIT با كاهش محتواي MSTN و افزايش فوليستاتين مي‌تواند از آتروفي بيش از حد ميوكارد جلوگيري كند. بنابراين تمرين‌هاي ورزشي با شدت، مدت و نوع مناسب مي‌تواند سازوكار دفاعي و درماني مناسبي براي افراد ديابتي جهت جلوگيري يا كاهش عوارض قلبي باشد.