رابطۀ گرماي هوا، ميانگين گرماي تابشي و آلبدو در كاهش جزاير حرارتي در شهرها

افزايش جمعيت وگسترش شهر‌نشيني، كاهش فضاهاي سبز، مصرف زياد سوخت‌هاي فسيلي، انتشار گازهاي گلخانه اي و استفاده از مصالح نا مناسب پديد‌آورنده ميكروكليماي جزيره حرارتي بر فراز شهرها شده؛ كه چندين درجه سانتي‌گراد هواي شهر را از پيرامون خود (روستاها) گرم‌تر نموده. لذا اين مقاله بعد از شناخت عوامل موثر بر ايجاد جزاير حرارتي (همچون موقعيت شهر؛ اندازه شهر و جمعيت؛ تراكم محيط ساخته شده؛ هندسه شهري؛ ويژگي حرارتي سطوح شهري؛ سطوح ضد آب؛ گرماي انسان ساخت و آلودگي هوا ) و معرفي استراتژي‌هاي كاهشي(همچون استراتژي هاي سبز شهري، سطوح سرد شهري، طراحي شهري، كاهش گرماي انسان ساز )، به بررسي پارامترهايي همچون ميانگين دماي تابشي و دماي هوا در سه آلبدوي بالا0.8، آلبدوي متوسط(0.5) و آلبدوي پايين(0.3) مي پردازد. در اين راستا با انتخاب خيابان پونك در شهر قزوين كه داراي تنوع در مصالح مي باشد، با بررسي از طريق شبيه سازي با نرم افزار Envi met به اين نتيجه رسيديم كه تغييرات در ميزان توان تابشي و دمايي محيط مي‌تواند تاثير بسزايي در ميزان ميانگين دماي تابشي محيط و به تبع آن بر آسايش حرارتي فضاي باز محيط بگذارد، نتايج حاكي از آن است كه با وجود مناسب بودن مصالح سرد با آلبدوي بالا براي كف خيايانها و بامها اما مصالح داراي آلبدوي بالا در نما بخاطر انعكاس زيادي كه به محيط دارند آسايش حرارتي را پايينتر مي آورند و محيط را گرمتر مي كند و در شهرهايي كه داراي جزيره حرارتي هستند مصالح روشن باعث گرم شدن محيط مي شوند اما در شهرهايي كه هنوز مشكل تشكيل جزاير حرارتي وجود ندارد استفاده از مصالح روشن با آلبدوي بالا سبب كاهش مصرف انرژي در داخل ساختمان مي گردد و سبب مي گردد سرمايش ساختمانها در تابستان كمتر شده و بالتبع مصرف انرژي كاهش يابد.