الگوهاي تضاد و همكاري در روابط ايران و تركيه در دوره دولت اردوغان در چارچوب سازه انگاري

تركيه و ايران هردو از ديرباز جزو بازيگران قدرتمند منطقه اي هستند كه تلاش مي كنند قدرت و نفوذ خود را در آسياي غربي افزايش دهند. با به قدرت رسيدن اسلام گرايان تركيه در سال 2002 و پيروزي حزب عدالت و توسعه، الگويي ازسياست گذاري خارجي توسط رهبران سياسي اين كشور تحت عنوان نوعثماني گري شكل گرفت. هدف نوعثماني گري تركيه احياي نفوذ فرهنگي، سياسي، اقتصادي و حتي نظامي اين كشور در مناطقي بود كه در گذشته تاريخي نه چندان دور جزوامپراطوري عثماني محسوب مي شدند. اتخاذ و پيگيري اين سياست مسائل اساسي در روابط ايران و تركيه بوجود آورد. بررسي چرايي وچگونگي اين برخورد منافع كه بيشتر متأثر از سياست خارجي نوعثماني گري تركيه نتيجه مي شود، هدف اين مقاله است. يافته هاي تحقيق در چارچوب نظريه سازه انگاري كه به روش توصيفي تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي و اسنادي بدست آمده، گوياي آن است كه هويت و هنجارهاي سياست گذاران دولت اسلام گراي تركيه با سياست گذاران ايراني در تضاد است؛ لذا مشاهده مي شود كه نوعثماني گري تركيه موجب برخورد منافع دو كشور در منطقه خاورميانه را ايجاد كرده است . از سوي ديگر، فرصت هاي امينتي، همكاري هاي اقتصادي و همكاري در حل تعارضات منطقه اي همگرايي دو كشور را اجتناب ناپذير كرده است.