نسبت تمركزگرايي و حكمراني خوب در دولت‌هاي نهم و دهم

حكمراني مطلوب و روش‌هاي نيل به آن از ديرباز محل بحث و گفتگوي فلاسفه و انديشمندان علم سياست بوده است. بسياري از انقلاب‌هاي جهان نيز با هدف نيل به حكمراني مطلوب محقق گرديد، ازجمله انقلاب اسلامي ايران. انقلاب اسلامي ايران با شعارهاي اسلامي خود منادي گام نهادن در مسير حكمراني مطلوب اسلامي بوده است. اين امر سبب گرديده تا دولت‌هاي مختلف جمهوري اسلامي ايران با اتخاذ رهيافت‌هاي مختلف در نظام سياسي كشور در صدد تحقق هرچه بيشتر مؤلفه‌هاي حكمراني مطلوب باشند. به عبارتي شيوه نيل به حكمراني مطلوب در جمهوري اسلامي ايران مسئله انديشمندان علوم سياسي ايران و نويسندگان پژوهش حاضر است. ازاين‌روي پژوهش حاضر نيز با كاربست روش توصيفي تحليلي و استفاده از داده‌هاي كتابخانه و بهره‌گيري از چارچوب نظري حكمراني خوب در پي پاسخ دادن به اين سؤال اصلي پژوهش است كه چه نسبتي ميان تمركزگرايي و حكمراني خوب در دولت‌هاي نهم و دهم جمهوري اسلامي ايران وجود دارد. اهداف پژوهش نيز عبارت‌اند از آسيب‌شناسي رهيافت تمركزگراي دولت احمدي‌نژاد، تبيين نظام سياسي تمركززدا و توليد ادبيات پژوهشي جهت كمك به كارشناسان و دولتمردان. فرضيه پژوهش نيز بدين‌صورت است كه ميان تمركزگرايي و حكمراني خوب رابطه عكس وجود دارد زيرا شاخص‌هاي شش‌گانه حكمراني مطلوب جهت تحقق نيازمند جامعه تمركززدا است، درحالي‌كه محمود احمدي‌نژاد به دليل تمايل به مديريت مستقيم بر بسياري از نهادها و سازمان‌هاي كلان سياسي و مديريتي كشور، نظام سياسي تمركزگراي شديدي به وجود آورده بود كه موجب شد بسياري از شاخص‌هاي حكمراني خوب محقق نشود.