كاربست منطقه‌گرايي و نقش آن در تأمين امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران در منطقه خليج فارس

باگذشت تاريخ، دولت ها به‌عنوان مهم‌ترين واحدهاي سياسي به اين نتيجه رسيدند كه بسياري از مسائل نه در سطح جهاني كه در سطح منطقه اي پديد مي‌آيند، و به‌تبع نيازمند اتخاذ استراتژي‌هاي منطقه‌اي در راستاي حل مشكلات و توفيق سياست‌هاي خود در عرصه بين‌الملل هستند. مسائل موجود در منطقه غرب آسيا از يك سو، و زيرمجموعه منطقه‌اي خليج فارس از سوي ديگر، حضور بسترهاي همگرايي و واگرايي متنوعي است كه بايد به درستي مورد تحليل قرارگرفته شود. زيرا تأمين امنيت ملي علاوه بر عوامل درون مرزي، متاثر از عوامل خارجي نيز قرار دارد، لذا جمهوري اسلامي ايران براي ايجاد ثبات سرزميني، نيازمند منطقه‌اي باثبات است و از اين جهت لازم است تا راهكارهاي دست‌يابي به منطقه‌اي باثبات را مورد بررسي قرار دهيم. زيرا عدم توجه به اين موضوع مي‌تواند زمينه‌ها و استعداهاي همگرايي موجود را تبديل به عواملي واگرا كرده و هزينه تأمين امنيت را براي كشور به شدت بالا ببرد. منطقه‌گرايي در رشد شاخص‌هاي امنيت نقشي موثر دارد و استفاده از اين ظرفيت مي تواند موجب ارتقاء جايگاه كشور در حوزهاي ديگر از جمله فرهنگ، اقتصاد و ساير زمينه‌هاي سياسي گردد. در اين پژوهش در تلاش هستيم تا به اين سؤال پاسخ دهيم كه: جمهوري اسلامي ايران چگونه مي‌تواند از ظرفيت منطقه‌گرايي براي تأمين امنيت ملي خود استفاده كند؟ اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي تحليلي و بر اساس نظريه »امنيت منطقه‌اي باري بوزان «، بر آن است تا نقش منطقه‌گرايي در تأمين امنيت جمهوري اسلامي را مورد مطالعه قرار دهد.