تاثير ذهني گرايي بر انديشه سياسي در ايران بين دو انقلاب مشروطه و اسلامي (مطالعه موردي: ايدئولوژي سازي)

The effect of subjectivism on political thought in Iran between the two constitutional and Islamic revolutions (Case Study: Ideology Building)

انديشه سياسي در ايران بويژه در دوراني كه نضج گرفت، تركيبي از ذهني پردازي ها در كسوت گفتمان هاي اسلامي، ملي و تمدني جديد بود كه رويكرد حذفي را نسبت به رقبا اعمال مي كرد. نويسنده در اين پژوهش يك پيوند منطقي بين ريشه و كاركرد گفتمان هاي غالب در انديشه سياسي با عنايت به رويكرد حذفي آنها در مقابل هم در مقطع زماني بين دو انقلاب برقرار مي كند. در اين بحث فرض بر اين است كه انديشمند سياسي چه بصورت قالب گفتماني و چه بصورت عنصر فردي داراي ذهنيتي نامنظم است كه از رويكرد متعارف انديشه سياسي كه مبتني بر متدلوژي انتقادي است، فاصله مي گيرد. برخورد دگماتيك، ترسيم مدينه فاضله و تعين گرايي ذهني رويكردي غالب و مسلط در هر يك از گفتمان هاي اسلامي، ملي و تمدني جديد مي شود. هر يك از اين گفتمان هاي تكرور در برخورد با سويه ي جديدي بنام «سنت» در اين بحث وارد مي شود كه پيامد آن آشفتگي فكري، عدم تحمل مخالف و توسل به رويكرد حذفي و در نتيجه ايدئولوژي زدگي مي باشد. موضوعيت بحث از جهت نگرش هاي تاريخي انديشه هاي سياسي در ايران است كه تا به امروز از طريق «گفتمان تكرو» در سياست ادامه داشته و ديالكتيك انديشه سياسي را در خود مغفول داشته و تأثير مخربي بر اركان اجتماعي و سياسي وارد كرده است.

Political thought in Iran, especially at a time when it was maturing, was a combination of subjectivism in the guise of new Islamic, national, and civilizational discourses that applied a eliminatory approach to rivals. In this research, the author establishes a logical link between the roots and function of the dominant discourses in political thought, considering their elimination approach to each other in the period between the two revolutions. In this discussion, it is assumed that the political thinker, both in the form of discourse and as an individual element, has an irregular mentality that distances itself from the conventional approach of political thought, which is based on critical methodology. Dogmatic approach, drawing the utopia and subjective determinism become the dominant approach in each of the new Islamic, national and civilizational discourses. Each of these maverick discourses in dealing with a new aspect called "tradition" enters into this discussion, which results in intellectual confusion, intolerance of the opposition, and the use of an exclusionary approach, resulting in ideology. The subject of the discussion is the historical attitudes of political ideas in Iran, which has continued to this day through "monolithic discourse" in politics and has neglected the dialectic of political thought and has had a destructive effect on social and political elements.