رابطۀ همگنانۀ اخلاق و فقه در آيات امربهمعروف و نهي‌ازمنكر (با محوريت تأثيرگذاري و حاكميت اخلاق)

علم فقه و علم اخلاق، دو دانش اصيل اسلامي اند كه تأثير متقابلي بر يكديگر دارند و مكمل و متعاضد هم به حساب مي آيند؛ چراكه هدف مشتركي را كه همان امتثال اوامر الهي و تقرب به اوست، دنبال مي‌كنند. امربه‌معروف و نهي‌ازمنكر، از جمله واجبات فقهي اند كه اخلاق، جلوۀ ويژه اي در آن‌ها دارد. در واقع، اين واجبات، بدون پشتوانۀ اخلاق عملاً تأثير مفيد و ماندگاري بر فرد و جامعه ندارند. در آيات قرآن كريم هم ضمن بيان ابعاد مختلف وجوب امر‌به‌معروف و نهي‌ازمنكر، بر حاكميّت روح اخلاق بر آن ها تأكيد شده است. ازاين‌رو، پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيفيتحليلي، درصدد بيان ارتباط همگنانه بين اخلاق و فقه در آيات امربه‌معروف و نهي‌ازمنكر است. در تبيين اين ارتباط، بر محوريت تأثيرگذاري و حاكميت اخلاق بر فقه تأكيد مي‌شود؛ همان‌گونه كه ديگر آموزه هاي فقهي اسلامي نيز از چنين پيشينه و پشتوانه اي برخوردارند.