كليدواژه :
ﺧﻨﺪﻳﺪن در ﻗﺮآن و ﺣﺪﻳﺚ , اﻟﮕﻮي ﺧﻨﺪاﻧﺪن , ﺧﻨﺪه در ﻗﺮآن , ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻨﺪه , اﻟﮕﻮي ﺧﻨﺪﻳﺪن
چكيده فارسي :
عيني‌سازي سبك زندگي ديني منطبق بر فرهنگ اسلامي مبتني بر دريافت دقيق آموزه‌هاي قرآن و حديث است. مسئله پژوهش حاضر آن است كه الگوي فرهنگي خنديدن و خنداندن بر مبناي آموزه‌هاي قرآن و حديث، چگونه ترسيم مي‌گردد؟ وفق يافته‌هاي تطبيقي پژوهش، اين دو منبع، الگويي بر مبناي معنويت، عقلانيت و جامعه‌سازي ارائه نموده‌اند كه بايسته‌هاي نگرشي آن، باورمندي به كنشگري الهي در خنديدن انسان و باورمندي به لزوم كنشگري انسان همسو با فرهنگ ديني است. بايسته‌هاي گرايشي اين مسئله، ارزش‌انگاري خنديدن و خنداندن همسو با فرهنگ ديني و بالعكس است. بايسته‌هاي كنشي، ممنوعيت خنديدن به مقدسات، شناخت جايگاه اجتماعي خود، مخاطب‌شناسي، پرهيز از فراواني و عادت به شوخي، كنشگري در جمع، عدم كاربست الفاظ قبيح و دروغ، كنش حداقلي قهقهه با پيوست معنوي و خنداندن از طريق گره‌گشايي است. در نتيجه آشكار گرديد رويكرد قرآن و حديث در مورد خنديدن و خنداندن يكسونگر نبوده و آن را به‌صورت مجزاي از ساير بخش‌هاي سبك زندگي ارزش نمي‌انگارد؛ بلكه آن را در كنار گريستن ارزشي و به‌صورت هدفمند، مطلوب مي‌شمارد. نتيجه دوم واقع‌گرايي و لحاظ پيامدهاي قطعي يا احتمالي خنده در الگوي دريافتي از اين فرهنگ است. سوم آن‌كه اين فرهنگ، با نگاهي كاربردي، هنجارهايي قابل پياده‌سازي در حريم خصوصي و عمومي ارائه مي‌نمايد.
چكيده لاتين :
Objectification of religious lifestyle in accordance with Islamic culture is based on accurate understanding of the teachings of the Qur’an and Hadith. The issue of the present study is how to draw the cultural pattern of laughing and making laugh based on these teachings? According to the comparative findings of the research, these two sources have provided a model based on spirituality, rationality and socialization, whose attitudinal requirements are belief in divine action in human laughing, and belief in the necessity of human action compatible with religious culture. The tendency of this issue is to value laughing and making laugh in line with religious culture and vice versa. In addition, its active requirements are prohibition of laughing at sacred things, recognizing one’s social status, audience knowledge, avoiding the abundance and habit of joking, action in public, not using ugly and false words, minimal action of laughter with spiritual attachment, and laughing through solving problems. As a result, it is proved that 1) the approach of the Qur’an and Hadith to laughing and making laugh is not one-dimensional, i.e. they do not value it separately from other parts of the lifestyle; Rather, just like crying, they consider it desirable, valuable, and purposeful, 2) the realism and possible consequences of laughing in the model received from this culture should be considered, and 3) this culture offers practical norms that can be implemented in private and public space.
