تأثير جهاني شدن بر روي مظاهر و جنبه هاي نظري و مفهومي امنيت ملي حكومت ها در قرن بيست و يكم

«امنيت جهاني» مبني بر نظامي تازه قرار دارد؛ بر اين اساس اصول و مبادي خاص مورد توّجه قرار مي گيرد كه نتيجه آن تأمين امنيت براي همه ملت ها است؛ امنيت جهاني رويكردي جهان شمول پر مسأله دارد. بنابراين در روابط بين الملل از ابتداي شكل گيري دولت- شهرها تا بروز دولت- ملت ها و دولت هاي رفاه و حتّي در عصر جهاني شدن، دغدغه اساسي بازيگران بين المللي كسب و حفظ قدرت و برقراري و پايداري امنيت بوده است؛ بازيگران ملي درك نمودند امنيت آن ها در عرصه جهاني، در پيوند با امنيت ساير بازيگران بوده و در پرتو تلاش جمعي است كه مي توانند به امنيتي عام براي همه كشورها دست يابند؛ وجه تمايز «امنيت» و «جهاني» در همين نكته نهفته است؛ لذا مي توان گفت در دوراني كه گفتمان غالب روابط بين الملل واقع گرايي و نئوواقع گرايي بود، گفتمان «مورگنتا» صادق است كه ارزيابي قدرت از توانايي نظامي آغاز مي شود و سپس به توانايي هايي كه مستقيماً بر توانايي نظامي تأثير داشته مي رسد و در امتداد آن بر توانايي هايي كه به صورت غير مستقيم منجر به توانايي نظامي است، ختم مي شود. ما در اين تحقيق به دنبال بررسي و تحليل تأثير جهاني شدن بر روي مظاهر و جنبه هاي نظري و مفهومي امنيت ملي حكومت ها در قرن بيست و يكم هستيم و از روش توصيفي تحليلي بهره برده ايم.