مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و آموزش مهارت‌هاي حل مسأله بر بهزيستي ذهني ( رضايت از زندگي و عواطف مثبت و منفي) مردان متاهل سوء مصرف كننده مواد

هدف: هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي طرح‌واره درماني و آموزش مهارت‌هاي حل مسئله بر بهزيستي ذهني مردان متأهل سوءمصرف كننده حاضر در مراكز كمپ‌هاي ترك اعتياد شهرستان سرپل ذهاب بود. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون و دوره پيگيري با دو گروه آزمايش و يك گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه مردان متأهل معتاد مراجعه‌كننده به مراكز ترك اعتياد شهرستان سرپل ذهاب در سال ۹۸13۹۷ بودند كه 60 نفر به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در سه گروه 20 نفر گروه آزمايش طرح‌واره درماني و 20 نفر گروه آزمايش مهارت‌هاي حل مسئله و 20 نفر گروه گواه به‌صورت تصادفي جايگزين شدند، ابتدا هر سه گروه با مقياس رضايت از زندگي دينر و همكاران (1985) و مقياس عواطف مثبت و منفي  واستون  و همكاران (1988) مورد سنجش قرار گرفتند؛ هر دو گروه آزمايش به مدت 12 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت مداخله طرح‌واره درماني يانگ، كلوسكو و ويشار (2003) و مهارت‌هاي حل مسئله ديكسون و كلوور، 1984 قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي را دريافت نكردند. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس مختلط اندازه‌هاي مكرر بررسي شد. يافته‌ها: نتايج حاكي از تأثير مداخله طرح‌واره درماني بر عواطف منفي (48/24 =F، 001/0 P=)، عواطف مثبت (84/31 =F، 001/0 P=) و رضايت از زندگي (82/3 =F، 0181/0P=) و مداخله مهارت‌هاي حل مسئله بر عواطف منفي (74/29 =F، 001/0 P=)، عواطف مثبت (58/21 =F، 001/0P=) و رضايت از زندگي (46/4 =F، 041/0 P=) و پايداري اين تأثير در مرحله پيگيري بود. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه طرح‌واره درماني و مهارت حل مسئله به‌عنوان درمان‌هاي ترجيحي در مداخلات افراد مصرف‌كننده مواد مي‌تواند مورداستفاده درمانگران قرا گيرد.