مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و تكنيك گسلش شناختي بر رضايت زناشويي

هدف: هدف اين پژوهش تعيين ميزان اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در مقايسه با تكنيك گسلش شناختي بر رضايت زناشويي بود. روش پژوهش: اين پژوهش از نوع ‌‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. از جامعه آماري مراجعه‌كنندگان متأهل مراكز مشاوره شهر تهران، تعداد 45 نفر به‌عنوان نمونه پژوهش به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي در سه گروه آزمايش درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (15 نفر)، گروه آزمايش تكنيك گسلش شناختي (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه رضايت زناشويي انريچ (1989) بود. درمان پذيرش و تعهد و گروه تكنيك گسلش شناختي توسط بسته درماني هايز (2011) به مدت دوازده جلسه براي گروه‌هاي آزمايش اجرا شد ولي گروه گواه هيچ‌گونه مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‌ها با استفاده از واريانس اندازه‌هاي مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد مداخله درمان پذيرش و تعهد (0.024=F=4.57، P) و گروه گسلش شناختي (0.007=F=7.54، ) بر رضايت زناشويي مؤثر است؛ اين تأثير در مرحله پيگيري نيز پايدار بود. نتيجه‌گيري: بنابراين مي‌توان جهت بهبود زندگي زناشويي از روش پذيرش و تعهد بهره گرفت و تكنيك گسلش شناختي بيشتر كارايي داشت. علت اينكه تكنيك گسلش شناختي در رضايت زناشويي كارايي داشت متأهلين مي توانستد افكار خود را جداگانه ببينند و بدانند كه از افكارشان جدا هستند و مي‌توانند آن را تغيير دهند.