نقش ميانجيگر عزت نفس در رابطه بين عملكرد خانواده با نشانه هاي اختلال خوردن در نوجوانان در دوران قرنطينه خانگي ناشي از ويروس كرونا

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجيگر عزت نفس در رابطه بين عملكرد خانواده با نشانه‌هاي اختلال خوردن در نوجوانان در دوران قرنطينه خانگي ناشي از ويروس كرونا انجام شد. روش: روش پژوهش، توصيفيهمبستگي و جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان 13 تا 18 ساله شهر تهران در سال تحصيلي 9998 بود كه از بين آنها 384 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي سنجش متغير‌ها از پرسشنامه عملكرد خانواده (FacesIII) اولسون (1986)، مقياس تشخيصي اختلال خوردن (EDDS) استايس و همكاران (2000) و مقياس عزت نفس (RSE) روزنبرگ (1965) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از تحليل ميانجي و با استفاده از نرم‌افزار AMOS تجزيه و تحليل شدند. يافتهها: نتايج تحليل ميانجي نشان داد كه اثر مستقيم عملكرد خانواده برنشانه‌هاي اختلال خوردن (317/0=β؛ 01/0 p) معنادار بود. اثر غيرمستقيم عملكرد خانواده بر نشانه‌هاي اختلال خوردن از طريق عزت ‌نفس نيز معنادار بود (056/0= β؛ 05/0 p). بنابراين عزت‌نفس در رابطه بين عملكرد خانواده و اختلال خوردن، نقش ميانجيگر جزيي را ايفا نمود. نتيجه گيري: پژوهش حاضر شواهدي را در راستاي اهميت فضاي روان‌شناختي خانواده در دوران قرنطينه ناشي از كرونا، در بروز و تشديد نشانه‌هاي اختلال خوردن در نوجوانان ارائه كرده است. اين نتايج مي‌تواند بستري براي طراحي برنامه‌هاي نوين درمان در سطوح مختلف (پيشگيري از بروز نشانه‌ها تا كاهش عوارض جسماني و رواني) اختلال خوردن را فراهم آورد.