اثربخشي واقعيت‌درماني بر تجربه سوگ و انعطاف‌پذيري روانشناختي در خانواده متوفيان كرونا

هدف: هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي واقعيت‌درماني بر تجربه سوگ و انعطاف‌پذيري روانشناختي در خانواده متوفيان كرونا بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون، پس آزمون و مرحله پيگيري با گروه گواه بود و جامعه آماري خانواده‌هاي متوفيان ويروس كرونا شهر رشت بود كه از ميان آن‌ها، ، به روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) به صورت تصادفي جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش پرسشنامه استاندارد تجربه سوگ توسط بايلي، دونهام و كرال (۲۰۰۰) و شاخص انعطاف‌‌پذيري شناختي دنيس و وندر وال (2010) بود. شركت‌كنندگان گروه‌ آموزشي بسته واقعيت درماني گلاسر (2008) را در هشت جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت كردند ولي گروه گواه هيچ آموزشي را دريافت نكردند. داده‌ها با استفاده از واريانس اندازه‌هاي مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد مداخله واقعيت درماني بر تجربه سوگ (17.62=F، 0.001=P) و انعطاف‌پذيري روانشناختي (15.12=F، 0.001=P) موثر بود و اين تاثير در مرحله پيگيري پايدار گزارش شد. نتيجه‌گيري: مجذور ايتا نشان مي‌دهد 49.9 درصد از تفاوت‌ نمرات تجربه سوگ و انعطاف‌پذيري روانشناختي در دو گروه آزمايش و كنترل به وسيله گروه‌بندي تبيين مي‌شود. نتايج تحقيق نشان داد كه واقعيت درماني در كاهش تجربه سوگ و بهبود انعطاف‌پذيري روانشناختي موثر بوده‌است