بررسي نقش ميانجي خودكنترلي در ارتباط بين شيوه هاي مقابله و خودپنداره دانش آموزان دوره ابتدايي

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي خودكنترلي در ارتباط بين شيوه هاي مقابله و خودپنداره دانش آموزان دوره ابتدايي شهر اردكان بود. پژوهش حاضر از نوع توصيفي همبستگي و به روش مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري را تمام دانش آموزان پسر دوره اول ابتدايي شهر اردكان تشكيل مي‌دادند. با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي 330 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌هاي پرسشنامه پاسخ به استرس كانر اسميت (RSQ) (1997)، خودپنداره دانش آموزان هارتر (SPPC) (1985) و خودكنترلي ﮔﺮاﺳـﻤﻴﻚ و همكاران (SCS) (1993) جمع‌آوري و با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل معادلات ساختاري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه سبك مقابله رويارويي عامدانه به طور مستقيم و غيرمستقيم از طريق خودكنترلي با خودپنداره رابطه مثبت و معنادار داشت(0.01 p). سبك مقابله اجتنابي غيرعامدانه به طور مستقيم رابطه منفي با خودپنداره داشت اما به طور غيرمستقيم ار طريق افزايش خودكنترلي رابطه مثبتي با خودپنداره داشت (0.01 p). سبك مقابله رويارويي غيرعامدانه به طور غيرمستقيم از طريق خودكنترلي بر خودپنداره رابطه منفي و معنادار و سبك مقابله اجتنابي عامدانه به طور مستقيم با خودپنداره رابطه منفي و معناداري داشت (0.01 p). در مجموع يافته‌ها نشان داد كه خودكنترلي مي‌تواند نقش ميانجي معني‌داري در ارتباط بين سبك‌هاي مقابله و خودپنداره در دانش‌آموزان دوره ابتدايي داشته باشد.