اثربخشي طرحواره درماني بر نشخوار فكري زنان داراي تعارضات زناشويي شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي طرحواره درماني بر نشخوار فكري زنان داراي تعارضات زناشويي شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر از نوع طرح تك آزمودني بود. جامعه آماري پژوهش، كليه زنان داراي تعارض زناشويي مراجعه كننده به مركز مداخله در بحران سازمان بهزيستي بودند كه از ميان آنها 3 نفر به صورت به شيوه ي در دسترس انتخاب شدند. قبل از شروع جلسات درماني، 2 جلسه به عنوان تعيين خط پايه براي هر يك از شركت كنندگان برگزار شد، سپس شركت كنندگان به مدت 14 جلسه تحت درمان طرحواره درماني يانگ قرار گرفتند. بعد از يك ماه دو جلسه پيگيري هر كدام به فاصله يك هفته اجرا شد. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش، پرسشنامه تعارضات زناشويي(MCQ) براتي و ثنايي (1996)، پرسشنامه نشخوار فكري (RRS) نولن هوكسما و مورو (1991) و پروتكل طرحواره درماني بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل ديداري، نمودارها و شاخص هاي روند، ثبات، درصد داده هاي ناهمپوش (PND) و درصد داده هاي همپوش (POD) استفاده شد. نتايج نشان داد كه طرحواره درماني بر نشخوار فكري زنان داراي تعارض زناشويي موثر بوده است. در رابطه با متغير نشخوار فكري به غير از مورد دوم كه نتيجه درمان با تاثير بسيار خوب (PND=100 %) بود در دو ديگر درمان با تاثير نسبتاً خوب نتيجه داده است (70% PND 90%). ازاين‌رو با توجه به نتايج به دست آمده مي توان بيان نمود طرحواره درماني به عنوان رويكرد درماني نوين موجب كاهش نشخوارهاي فكري ناشي از تعارضات زناشويي در زوجين مي گردد.