رابطه ي آمادگي بي حوصلگي با ميزان عملكرد تحصيلي دانش آموزان متوسطه شهرستان سمنان: نقش واسطه اي درگيري تحصيلي

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي نقش واسطه اي درگيري تحصيلي در رابطه با آمادگي بي حوصلگي و ميزان عملكرد تحصيلي دانش آموزان متوسطه شهر سمنان بود. مطالعه حاضر از نوع توصيفي همبستگي به روش مدل يابي معادلات ساختاري مي باشد. جامعه ي آماري پژوهش شامل 3952 دانش آموز متوسطه در سال تحصيلي 98 97 در شهرستان سمنان و نمونه پژهش شامل400 دانش آموز بود كه به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسش نامه هاي درگيري تحصيلي فردريكز؛ بلومنفلد و پريس (2004) (SES)، عملكرد تحصيلي فام و تيلور (1999) (EPT) و آمادگي بي حوصلگي فارمر و ساندبرگ (1986) (BSBS) استفاده شد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي هم بستگي پيرسون و مدل يابي روابط ساختاري استفاده گرديد. نتايج اين مطالعه نشان داد كه درگيري تحصيلي به طور معناداري ارتباط بين آمادگي بي حوصلگي و عملكرد تحصيلي دانش آموزان متوسطه را ميانجي گري مي كند. بر اين اساس، مي توان بيان كرد كه عملكرد تحصيلي دانش آموزان متوسطه شهرستان سمنان به ميزان (0.597) (0.01 p) توسط درگيري تحصيلي و (0.118 به طور مستقيم (0.05 p) و 0.102 به طور غير مستقيم (0.05 p)) به وسيله ي آمادگي بي حوصلگي قابل پيش بيني خواهد بود. از اين رو، لازم است روان شناسان و متخصصان فعال در حوزه ي آموزش و پرورش تدابيري را جهت افزايش درگيري تحصيلي و كاهش آمادگي بي حوصلگي در دانش آموزان اتخاذ نمايند.