بررسي تأثير دو متغير سن زمان پذيرش و نمره گليسون بر تغيير وضعيت بيماران سالمند مبتلا به سرطان پروستات با استفاده از مدل چندوضعيتي

اهداف: سرطان يكي از علل مرگ‌و‌مير در ميان سالمندان در جهان است. عوامل مختلفي در بروز سرطان و پيشرفت آن نقش دارد؛ بنابراين شناحت اين عوامل و چگونگي تأثير آن بر روند بيمار سرطاني مي‌تواند در درمان به موقع بيماري كمك كند. هدف از انجام اين مطالعه بررسي دو عامل سن زمان پذيرش و نمره گليسون بر تغيير وضعيت بيماران سالمند مبتلا به سرطان پروستات بيمارستان امام خميني (ره) تهران است. مواد و روش ها: روش اين مطالعه هم‌گروهي تاريخي است. اين مطالعه در سال 1397 انجام شده است. داده‌هاي مورد‌مطالعه مربوط به 125 نفر از بيماران سالمند دچار سرطان پروستات كه از سال 1383تا 1396در بخش ارولوژي مجتمع بيمارستان امام خميني (ره) مراجعه و به تشخيص پزشك، تحت جراحي راديكال پروستاتكتومي قرار گرفته و بعد از عمل جراحي، در وضعيت‌هاي مختلفي (پرتودرماني، هورمون درماني و مرگ) قرار مي‌گيرند، است. عوامل سن زمان پذيرش و نمره گليسون بر انتقال بين وضعيت‌ها با استفاده از مدل چندوضعيتي، با نرم‌افزار 5.0 .R مورد آزمون قرار گرفت. يافته ها: سن بيماران مبتلا به سرطان در نظر گرفته‌شده، با ميانگين سني 72/12 (انحراف معيار7/32) سال است. با توجه به مقادير به‌دست‌آمده، ميانه افرادي كه عمل جراحي انجام داد‌ه‌ و تحت درمان قرار گرفته‌اند، 4/5 سال در وضعيت عود موضعي، دو سال در وضعيت عود دوردست و 6/5 سال در وضعيت مرگ باقي مي‌مانند. با توجه به احتمال انتقال‌ها، افرادي كه عمل جراحي شده‌اند با احتمال 17 درصد در معرض متاستاز قرار گرفته و درمان هورمون درماني را پذيرفته‌اند، با احتمال 8/8 درصد دچار عود موضعي شده، درمان راديوتراپي را پذيرفته‌اند و همچنين با احتمال 8 درصد رخداد مرگ را تجربه مي‌كنند. از نتايج به‌دست‌آمده متغير گليسون در تغيير وضعيت‌ها معنادار نشد، ولي متغير سن در انتقال وضعيت جراحي به وضعيت هورمون درماني تأثيرگذار است. نتيجه گيري: طبق نتايج به‌دست‌آمده، مشخص شد كه نمره گليسون در انتقال بين وضعيت‌هاي در نظر گرفته شده، تأثيري نداشته و سن فقط در انتقال از جراحي به هورمون درماني معنادار شد؛ بنابراين در بيماران سالمندي كه عمل جراحي انجام داده‌اند، با افزايش سن، خطر متاستاز بيشتر مي‌شود.