سبك‌شناسي داستانهاي نيمايوشيج

زمينه و هدف: نيمايوشيج همزمان با شاعري، داستان‌نويسي را آغاز كرده است؛ يك داستان بلند، چندين داستان كوتاه و داستانك از او باقي مانده است. وي گرچه در اين حوزه موفقيتي را كه در شعر بدست آورد، هرگز تكرار نكرد اما بررسي اين آثار، هنر داستان نويسي نيما را نشان ميدهد و ما را با فكر و زبان او آشنا ميكند. روش مطالعه: در اين تحقيق با روش توصيفي- تحليلي، داستانهاي نيما براساس سه سطح سبك شناسي زباني، ادبي و فكري بررسي شده است. يافته‌ها: نيما با زبان ساده و رسمي، داستانهايش را نوشته است اما در آن، زبان طنزآميز، نثر شاعرانه، واژه هاي بومي شمال و عربي ديده ميشود. در سطح نحوي نيز به جملات كوتاه، جملات معترضه، آوردن صفت مفعولي و حذف افعال توجه بيشتر دارد. در سطح ادبي داستانهاي تمثيلي و نمادين دارد و در صورخيال از تشبيه بيشترين استفاده را كرده است. در سطح فكري، نقد خرافات و تعصبات ديني، فقر و مشكلات زندگي روستاييان، عشق، آزادي، استبداد و ظلم، مضامين اصلي داستانهاي اوست. نتيجه گيري: نيما در داستان‌نويسي سعي دارد همانند شعرش، نوآوري نمايد. زبان ساده، بومي، آرايۀ نماد و مضمون اجتماعي را مورد توجه دارد. فضا و زبان بومي را وارد زبان رسمي كرده است. او توانسته با نگارش داستانهاي تمثيلي و نمادين كه در ظاهر به ادبيات كودكان متعلق است، مسائل و مشكلات جامعه و همفكران خويش را بيان نمايد. مشكلات اجتماعي مردم بويژه روستاييان، مورد توجه عميق نيما در داستانهايش است.