تأثير شش هفته تمرين استقامتي بر بيان پروتئين سينتافيلين در بافت نخاع موش‌هاي صحرايي مبتلا به نوروپاتي ديابتي تجربي

مقدمه: نوروپاتي از عوارض شايع ديابت شيرين است. پروتئين سينتافيلين (Syntaphilin) در فرآيند لنگركردن (Anchoring) ميتوكندري با ميكروتوبول ها نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر، تعيين تأثير شش هفته تمرين استقامتي بر بيان پروتئين سينتافيلين در بافت نخاع موش هاي صحرايي مبتلا به نوروپاتي ديابتي تجربي بود. مواد و روش‌ها: 40 سر موش صحرايي به صورت تصادفي به چهار گروه تقسيم شدند (ديابتي كنترل (DC) ديابتي تمرين (DT) كنترل سالم (HC) تمرين سالم (HT)). القاي ديابت با تزريق درون صفاقي محلول استرپتوزوسين (Streptozotocin) (45 ميلي‌گرم/كيلوگرم) انجام شد. تمرين استقامتي به مدت شش هفته اجرا شد. آزمون هاي TailFlick و Von Frey براي سنجش پردردي حرارتي و آلوداينياي مكانيكي استفاده گرديد. بررسي بيان سينتافيلين با روش ايمونوهيستوشيمي صورت گرفت. داده ها توسط آناليز واريانس دو راهه تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: آزمون هاي TailFlick و Von Frey كاهش معني داري در آستانه حس درد در گروه‌هاي ديابتي نسبت به غيرديابتي نشان دادند. پس از تزريق STZ، قندخون در گروه‌هاي ديابتي نسبت به غيرديابتي به صورت معني داري افزايش يافت (P 0/05 ). در پايان پژوهش، وزن گروه‌هاي ديابتي نسبت به غيرديابتي كاهش معني داري داشت (P 0/05). همچنين تفاوت معني داري در بيان سينتافيلين بين گروه‌هاي HT، DC و DT با گروه HC (0.001=p)، بين گروه‌هاي HT و DT با گروه DC (0.001=p) و بين گروه HT با گروه DT (0.002=p) وجود داشت. نتيجه گيري: تمرين استقامتي موجب بهبود پاسخ هاي درد نوروپاتيك و افزايش بيان سينتافيلين در نخاع موش هاي مبتلا به نوروپاتي ديابتي شد. اين يافته ها مي تواند به عنوان يك شيوه درماني براي عوارض نوروپاتي ديابتي استفاده شود.