اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر نارسايي هيجاني و باورهاي فراشناختي سالمندان

سالمندي فرايند زيستي است كه تمام موجودات زنده از جمله انسان‌ها آن را تجربه مي‌كنند، از اين رو توجه خاص و پيشگيري از اختلالاتي نظير باورهاي فراشناختي و نارسايي هيجاني در سالمندي بسيار مهم است. بنابراين اين مطالعه با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر باورهاي فراشناختي و نارسايي هيجاني سالمندان انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش تمام سالمندان با نارسايي هيجاني شهر اهواز در سال 1399 بودند. نمونه پژوهش شامل 30 نفر مرد سالمند (60 تا 70 سال) بود كه با روش نمونه‌گيري در دسترس و با توجه به ملاك‌هاي ورود و خروج مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمايش هشت جلسه هفتگي 90 دقيقه‌اي درمان مبتني بر شفقت دريافت نمودند. پرسش‌نامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل باورهاي فراشناختي ولز و كارترايت هاتون و نارسايي هيجاني تورنتو بود. داده‌ها با  استفاده از تحليل كوواريانس تك‌متغيره (آنكوا) در سطح 0.05 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها نشان در مرحله پس‌آزمون بين گروه‌هاي آزمايش و كنترل از نظر باورهاي فراشناختي و نارسايي هيجاني تفاوت معني‌داري وجود داشت (0.001 P). به عبارت ديگر مداخله مبتني بر شفقت باعث كاهش باورهاي فراشناختي و نارسايي هيجاني سالمندان شد. منطبق با يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان مداخله مبتني بر شفقت را به عنوان يك روش كارا جهت كاهش باورهاي فراشناختي و نارسايي هيجاني سالمندان پيشنهاد داد.