جنگ و تحريم هاي اقتصادي در سياست خارجي امريكا در دوران پساجنگ سرد

با افزايش استفاده از ابزار تحريم، و همزمان كاهش توسل به جنگ در سياست خارجي امريكا در چند دهه اخير، پرسش‌هايي در مورد اهميت نسبي اين دو ابزار اجبار در سياست خارجي و احتمال جايگزيني تحريم‌هاي اقتصادي به‌جاي جنگ به‌عنوان ابزار غالب در اين سياست مطرح شده است. بروز رويدادهاي بين‌المللي مانند مداخله نظامي امريكا در بوسني، افغانستان و عراق، و حضور نيروهاي نظامي غرب در خاورميانه براي مبارزه با تروريسم، به پررنگ‌تر شدن اهميت جنگ در مقايسه با ابزار غيرنظامي براي رسيدن به اهداف سياست خارجي واشنگتن كمك كرد. در اين پژوهش به اين پرسش پاسخ داده خواهد شد كه چگونه از ابزار تحريم به‌عنوان زمينه‌ساز يا جايگزين جنگ در سياست خارجي ايالات متحده استفاده شده است. با در نظر گرفتن تفاوت بين تحريم‌هاي مذاكره‌اي و تنبيهي، لزوم كاستن از فشار تحريمي در پاسخ به همكاري دولت هدف، و نگاه به تحريم به‌منزله جايگزين جنگ، فرضيه مورد آزمون طرح شده است. ازاين‌رو، استدلال مي‌شود كه در سياست خارجي امريكا، ميزان فشار تحريمي (حذف، كاهش يا افزايش تحريم‌ها) به اهميت تحريم به‌عنوان جايگزين، زمينه‌ساز يا مكمل جنگ بستگي دارد و به ميزان همكاري دولت هدف چندان وابسته نيست. براي آزمون اين فرضيه از روش مطالعه موردي مقايسه‌اي اعمال تحريم و يا اقدام به جنگ عليه كره شمالي و عراق در بازه زماني مشخص، تحليل رويدادها و مواضع اعلامي دولت واشنگتن با توجه به نظرهاي كارشناسان استفاده شد.