كاربست روان درماني هنري - نمايشي به عنوان روشي نوين براي درمان تيك هاي حركتي حاد: گزارش موردي

Applying psycho-art-drama as a new method to treatment of the acute motor tics: A Case Report

پژوهش حاضر با هدف ارزيابي تأثير روان ­درماني هنري - نمايش كوتاه ­مدت بر تيك ­هاي حركتي حاد و با شروع ناگهاني در يك كودك پنج ساله انجام شد. روش: اين پژوهش يك مطالعه تك ­آزمودني از نوع A-B بود كه در دستۀ پژوهش ­هاي تجربي يا آزمايشي جاي مي­گيرد. روش درماني مورد اشاره، در هشت جلسۀ يك ساعته (چهار جلسه ويژۀ كودك و چهار جلسه مخصوص مادر) اجرا شد. معيار خاتمه-بخشي به جلسات درماني، كاهش معنادار تيك­ هاي حركتي بر اساس ابزار­هاي پژوهش بود. اين ابزارها شامل چك­ ليست نمودهاي رفتاري-نشانگاني تيك (پوررضائيان، 1398)، مشاهده و پيگيري نشانگان در جلسات درماني و مصاحبۀ باليني با مادر كودك بود. داده­ هاي كمّي پژوهش با استفاده از جدول و نمودارها ويژۀ طرح­هاي تك‌ آزمودني مورد تحليل قرار گرفتند. به‌ علاوه، ميزان اندازه اثر نيز گزارش شد (ES = 7/34). يافته ­ها: يافته ­هاي پژوهش نشان داد كه روان ­درماني هنري-نمايشي به‌طور معناداري سبب كاهش تيك حركتي (0/05>P) در كودك شده است. نتيجه­ گيري: با توجه به يافته­ هاي پژوهش مي­توان نتيجه گرفت كه روان­ درماني هنري-نمايشي، روشي مؤثر براي درمان اختلال تيك كودك بوده است؛ بنابراين كاربست اين روش كوتاه ­مدت در مراحل حاد بروز تيك‌هاي حركتي كودكان، توصيه مي ­شود (البته در صورت تكرار نتايج در پژوهش ­هاي آتي و رعايت اصل تعميم ­پذيري).

The present study was conducted to evaluation the brief psycho-art-drama’s effectiveness on the acute motor tics with sudden onset in a five-year-old child. The present research was a single-subject study (A-B) that is categorized in the experimental research. The mentioned therapeutic method was applied in the eight sessions (four sessions for the child and four sessions for the mother). Ending criterion of the therapeutic sessions was the significand reduction of motor tics based on the research tools. The tools were behavioral-symptomatic checklist of tic (Purrezaian, 1398), observation and following the symptoms at the sessions, and clinical interview with the mother. The quantitative research data were analyzed by specific table and graphs of the single subject studies. In addition, the effect size was also reported (ES = 7/34). Results: The findings showed that psycho-art-drama has reduced the child’s motor tics (P (0/05) significantly. Conclusion: According to the findings, it can be concluded that psycho-art-drama is an effective method to treatment of the child’s tic disorder. Therefore, it is recommended to apply this brief method in acute stages of motor tics’ onset in children (of course, if the results are repeated in future research and observance of the generalizability principle).