كليدواژه :
سبك شناسي , ويژگيهاي زباني , ويژگيهاي ادبي , ويژگيهاي فكري , سعيد نقشبند يزدي , ديوان اشعار
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: سبك به معناي روش خاصي است كه نويسنده يا شاعر براي تبيين انديشه ها و عواطف خود بكار ميگيرد و دانش سبك شناسي يك اثر را از نظر انتخاب واژه ها و الفاظ، قواعد دستوري، بكارگيري فنون و آرايه هاي ادبي، انديشه، جهان بيني و ديدگاههاي آفرينندۀ آن مطالعه ميكند. مقالۀ حاضر به معرفي سعيد نقشبند يزدي، شاعر عارف قرن يازدهم و ويژگيهاي سبك شناسانۀ شعري او ميپردازد.
روش مطالعه: اين پژوهش با شيوۀ توصيفي-تحليلي انجام شده كه با روش اسنادي و كتابخانه اي در محدودۀ مطالعاتي متن تصحيح شدۀ ديوان اشعار سعيدا نقشبند يزدي، به گردآوري اطلاعات پرداخته و كوشيده ضمن معرفي شاعر ويژگيهاي سبكي اشعار او را مشخص كند.
يافته ها: سعيد نقشبند متخلص به سعيدا از شاعران قرن يازدهم هجري است كه سال تولد و وفاتش بر كسي روشن نيست. نگارنده كه ديوان اشعار وي را تصحيح كرده با پاسخ به اين پرسشها كه سعيداي نقشبند كيست؟ اشعار او چه ويژگيها و برجستگيهايي دارد؟ و در سطح زباني، ادبي و فكري كدام شيوۀ سبكي را براي شعر خود برگزيده است؟ روشن ميكند شاعر يزدي الاصل در زمان شاه سليمان صفوي (1077- 1105ه.ق.) ترك ديار كرده و در اصفهان سكونت گزيده است. سعيدا پيرو مذهب ابوحنيفه و طريقت عرفاني نقشبنديه بوده و براي گذران زندگي نيز به نقشبندي و شَعربافي كه از مشاغل آن زمان بوده اشتغال داشته است. سعيدا تفكرات عرفاني خود را در كسوت تصويرسازيهاي بديع و نازك خياليهاي دقيق حاصل از آرايه هاي بديعي در ديوان اشعار خويش منعكس كرده است. ديوان او كه جمعاً 4815بيت دارد، عمدتاً در قالب غزل سروده شده است.
نتيجه گيري: سعيدا از شاعران شايستۀ دورۀ صفوي است كه با بكارگيري زبان كهن و گاه محاوره، تركيب سازيهاي بديع، تصويرسازيهاي زيبا، استفادۀ ويژه از تشبيه ، تمثيل، شخصيت بخشيهاي استعاري، تلميح، تضاد و تناسب، انواع ايهام، عشق، عرفان و اخلاق را با شكايت از ريا و تزوير و روزگار درهم آميخته و شعر بزرگاني چون حافظ را فرا ياد ميآورد.
چكيده لاتين :
BACKGROUND and OBJECTIVES: Style means a special method that a writer
or poet uses to explain his thoughts and emotions, and stylistics is the
knowledge that study a work in choosing words and phrases, in use of
grammatical rules, imply literary techniques and figurative speech, and
explainthe thought, ideology and views of creator’s work. The present article
introduces Saeed Naqshband Yazdi, the 11th century mystic poet and his
stylistic poetic features.
METHODOLOGY: This descriptive-analytical study was conducted by collecting
information with a documentary and library method in the study of the
corrected text of Saeeda Naqshband Yazdi's poetry collection and tried to
identify the stylistic features of his poems while introducing the poet.
FINDINGS: Saeed Naqshbandi Yazdi known by sobriquet Saeida is one of the
poets of the 11th century A.H., Whose year of his birth and death is not clear.
The Yazidi poet is said to have left the birthplace during the reign of the
Safavied Shah Suleiman (1666-1696) and settled in Isfahan. According to
Saeida’s poetry and memoirs, he was a follower of the religion of Abu Hanifa
and the mystical way of Naqshbandiyya, and for a living he was engaged in
Naqshbandi and Sha’arbafi, which were among his occupations at that time.
Saeida has reflected his mystical thoughts in the guise of exquisite illustrations
and precise fantasies with the help of literary devices and imagery. His
collection of poems, which has a total of 4815 verses, has been composed
mainly in the form of sonnets.
CONCLUSION: Authors argue Saeida is one of the worthy poets of the Safavid
period who, using the ancient and sometimes colloquial language, new
compositions, beautiful illustrations, special use of similes, metaphorical
personifications, allusions, contradictions and proportions, all kinds of
equivoque and combines love, ethics and mysticism with complaints of
hypocrisy and therefore remembers Hafez's poetry.
