ارزيابي انتقادهاي بوغوسيان به برساخته‌انگاري تبيين عقلاني باور

Boghossian on Constructivism about Rational Explanation

پل بوغوسيان در كتاب هراس از معرفت، برساخته‌انگاري تبيين باور را يكي از آراء برساخته‌انگارانه از معرفت معرفي مي‌كند. نسخة قوي اين رأي علت باور را منحصراً عوامل اجتماعي مي‌داند و هيچ نقشي براي دلايل معرفتي قائل نيست. اما نسخة ضعيف آن، اگر چه نقشي براي دلايل معرفتي در ايجاد باور قائل است، آن را بدون مداخلة عوامل اجتماعي كافي نمي‌داند. بوغوسيان نسخة قوي برساخته‌انگاري تبيين باور را صريحاً و نسخة ضعيف آن را تلويحاً به برنامة قوي نسبت مي‌دهد و استدلال‌هايي در رد هر دو نسخه اقامه مي‌كند. من در اين مقاله، نشان خواهم داد كه انتقادهاي وي يا بر استدلال‌هايي ناموفق يا بر تلقي‌اي نادرست از برساخته‌انگاري برنامة قوي مبتني است. اين برنامه دلايل معرفتي را در ايجاد باور بي‌تأثير يا ناكافي نمي‌داند؛ بلكه خودِ دلايل معرفتي را برساخته يا قوام‌يافتة علايق و منافع اجتماعي مي‌داند. بنابراين، برنامة قوي منكر گفتمان عقلاني نيست و حاميان آن بدون افتادن به دام خودشكني يا تناقض مي‌توانند در دفاع از خود نيز استدلال كنند.

Paul Boghossian regards constructivism about the explanation of belief as one of the theses espoused by the constructivist picture of knowledge. The strong version of this thesis assumes the cause of belief exclusively social and gives no place to epistemic reasons and its weak version while making room for epistemic reasons, never considers them sufficient without the intervention of social influences. Boghossian explicitly considers the strong version of this thesis to be rooted in the Strong Program, but implicitly attributes its weak version to it. He tries hard to refute both versions; however, as I will indicate in this paper, his criticisms are based either on unsuccessful arguments or on a misconception of the Strong Program. Since, this program does not consider epistemic reasons ineffective or insufficient in creating belief; rather, it considers the reasons themselves socially constructed or constituted. Therefore, the Strong Program’s position does not undermine rational discourse and contrary to Boghossian’s claim, its proponents can argue in defense of themselves without committing any contradictions or falling into the trap of self-refutation.