سياست فشار حداكثري آمريكا و راهبرد مهارگريزي ايران

The US Maximum Pressure Policy and Iran's Anti-containment Strategy

به موازات تحول در موازنه قدرت جهاني، نظم ژئوپليتيكي خاورميانه با گذار از عصر آمريكايي به سمت يك وضعيت چندقطبي در حال تغيير است. وضعيتي كه ناظر بر افول هژموني ايالات متحده و ظهور قدرت­هاي منطقه­اي به منظور شكل دهي به نظم در حال ظهور خاورميانه است. در اين ميان، ايران به عنوان يك دولت انقلابي و يك قدرت تجديدنظر طلب، با اتخاذ راهبردهاي نامتقارن سعي در به چالش كشيدن نظم بين­المللي ليبرال و تثبيت موقعيت خود به عنوان يك قدرت منطقه­اي نظم­ساز است. در نقطه مقابل، ايالات متحده با همراه ساختن متحدان بين­المللي و منطقه­اي خود و در قالب سياست فشار حداكثري به دنبال تحميل انزواي ژئوپليتيكي، تغيير رژيم و تغيير موازنه قدرت منطقه­اي عليه ايران بوده است. با وجود اين، راهبرد مهار آمريكا قادر به تضعيف ظرفيت­هاي كنشگري ايران در ژئوپليتيك در حال تغيير منطقه­اي نبوده است. سوال اصلي اين است كه ايران با بهره گيري از چه استراتژي توانسته در مقابل فشار حداكثري ايالات متحده و متحدان منطقه اي آن به منظور تحميل انزواي ژئوپليتيكي، موقعيت و قدرت خود را حفظ كند؟ فرضيه اين نوشتار اين است كه در مقابل فشارحداكثري ايالات متحده، جمهموري اسلامي ايران سياست مهارگريزي را به عنوان راهبرد اصلي خود برگزيده است. اين سياست كه از طريق "بازدارندگي نامتقارن" اعمال مي شود در سه قالب بهره‌گيري از گروه هاي پروكسي، ارتقاي توانمندي موشكي و بازدارندگي دريايي اعمال شده است. ذكر اين نكته ضروري است كه اين پژوهش در قالب روش توصيفي-تحليلي به بررسي فرضيه تحقيق خواهد پرداخت.

Amidst the systematic shift in a global context and decline in the U.S hegemony in particular, the Middle East is in a transition from a post-Cold War American order to some kind of multilateral (dis)order, where has left more room for regional powers outmaneuvering in the changing regional geopolitics. In this context, Iran as a revolutionary and revisionist state has sought to challenge the liberal international order and maximize its regional influence by adopting an asymmetric strategy. In contrast, the U.S along with its regional allies has pursued the policy of maximum pressure in order to change the regional balance of power against Iran. However, the US containment strategy has not been able to undermine Iran's active regional role playing. The main question is what strategy has Iran used to maintain its position and power in the face of maximum pressure from the United States and its regional allies, and to have increasing influence? The hypothesis of this paper is that in the face of maximum pressure from the United States, the Islamic Republic of Iran has chosen the policy of Anti-containment as its main strategy. The policy, implemented through "asymmetric deterrence", has been implemented in three forms: the use of proxy groups, missile capability enhancement and naval deterrence. It is necessary to mention that this research will examine the research hypothesis in the form of descriptive-analytical method