تأثير دو نوع خطاي بينايي ابينگهاوس بر تغييرات ادراك سايز بينايي و الگوي امواج مغزي در كودكان اوتيسم: بررسي يك ديدگاه عصب‌شناختي

مقدمه: مطالعات چندي به بررسي تاثير خطاي بينايي بر عملكرد حركتي و تكليف شناختي تخمين سايز هدف در افراد عادي پرداخته ‌اند. اما پژوهشي كه به استفاده از اين رويكرد بر عملكرد شناختي كودكان اوتيسم و بر مكانيسم هاي زيربنايي عصب شناختي پرداخته باشد؛ مغفول مانده است. بنابراين، هدف از مطالعه حاضر بررسي اثرات خطاي بينايي ابينگهاوس بر تغييرات ادراك سايز هدف و امواج مغزي در كودكان اوتيسم با توجه به رويكرد عصب ‌شناختي بود. روش كار: پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي با طرح پيش‌ آزمون و پس ‌آزمون با 3 گروه (2 گروه تجربي و يك گروه گواه) بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه كودكان اوتيسم 10 ساله پسر راست دست در سال 1400 شهرستان مشهد بود. 33 كودك اوتيسم با روش نمونه ‌گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفي در 3 گروه 11 نفري (2 گروه تجربي و يك گروه گواه) جايگزين شدند. ابزار پژوهش شامل هدف خطاي بينايي جهت تمرين و دستگاه الكتروانسفالوگرام ثبت امواج مغزي بود. از آزمون هاي آماري تحليل كوواريانس و تحليل واريانس با اندازه ‌گيري تكراري جهت تحليل داده ‌ها استفاده شد. يافته ها: خطاي بينايي بر تغييرات سايز هدف و تغييرات امواج مغزي آلفا تاثير معناداري دارد (05/0 P). همچنين گروه بزرگ تر ادراك شده ارتباط بيشتري با كاهش موج آلفا داشت. نتيجه ‌گيري: با توجه به مشخص شدن مكانيسم عصبي زيربناي خطاي بيناي كه كاهش در موج آلفا ناحيه بينايي مي باشد، مي توان از آن به عنوان يك روش تمريني موثر در مشكلات ادراكي كودكان اوتيسم بهره برد.