بازخواني واژه‌ «لو» در شاهنامه‌ فردوسي

بازنگري در متون گذشته و تطبيق واژه هاي مبهم يا ناآشناي آن ها با واژه هاي رايج و زنده در برخي گويش ها-البته پس از اطمينان از اينكه، از رهگذر خطاي محرِّران و نسخه‌نويسان نيست- مي‌تواند رافع ابهامات ناخواسته‌ متوني باشد كه به سبب ناآشنايي مصحِّحان و فرهنگ‌نويسان با گويش‌ها يا غفلت از آن‌ها، به نادرست ثبت شده يا به جرح و تعديل ذوقي انجاميده و گاه در فرهنگ‌ها به اشتباه معنا شده است. در ميان متون كلاسيك فارسي، شاهنامه فردوسي به سبب گرايش ذاتي آن به احياي زبان فارسي و دقت در كاربست واژه هاي سره‌ فارسي، زمينه اي ‌مناسب براي بازنمايي مشكل ضبط و ثبت صحيح بيت ها و واژه هاي در فرايند تصحيح و فرهنگ‌نويسي است. بنا بر همين ضرورت، اين جستار به شيوه‌ استقرايي و با بررسي مفهوم واژه‌ «لو» از خلال گويش هاي رايج و زنده مانند گويش سرخه اي و طبري، ضمن بيان معناي صحيح و دقيق آن در شاهنامه و اثبات نادرستي درج معناي «پشته يا بلندي» در مصراع «رهي تازه پيش آيدت پر ز لو» به اين نتيجه رسيده است كه تمامي نسخه هاي موجود شاهنامه به دلايلي مانند در اختيار نداشتن نسخه اي كه واژه‌ «لو» در آن به كار رفته باشد با بي اعتنايي به ضبط اين بيت در برخي فرهنگ هاي فارسي ازجمله فرهنگ جهانگيري و فرهنگ دهخدا از ضبط درست واژه‌ «لو» و بيت مربوط با آن غافل مانده اند.