بررسي نتايج درمان در دندان هاي درمان ريشه شده در بخش دانشجويي دانشكده دندانپزشكي مشهد در طي سال هاي 95-1391

مقدمه: آموزش موفق اندودانتيكس، تثبيت مهارت و دانش دانشجويان يك پايه صلاحيت توانايي انجام درمان ريشه غيرجراحي رضايت بخش مي باشد. بنابراين در اين مطالعه، هدف اصلي مشخص كردن نتايج درمان و بررسي ميزان موفقيت درمان ريشه توسط دانشجويان عمومي دانشكده دندانپزشكي مشهد در طي سال هاي 95-1391 بود تا اقداماتي جهت بهبود نتيجه درمان صورت بگيرد. مواد و روش ها: پرونده 70 بيماري كه توسط دانشجويان دوره عمومي در بخش درمان ريشه دانشكده دندانپزشكي مشهد درمان شده بودند، مورد بررسي قرار گرفت و بيماران جهت پيگيري              فراخوانده شدند. موفقيت درمان ريشه بر اساس معيارهاي باليني و راديوگرافيك (موفقيت، شكست و غيرقابل ارزيابي) ارزيابي شدند. عوامل موثر ديگري شامل سن، جنس، دندان درمان شده، فك، قابليت بازسازي تاج، علل نامناسب بودن درمان و واحد درسي نيز بررسي شدند. از آزمون هاي دقيق فيشر و آناليز واريانس يك عاملي در تحليل داده ها استفاده شد.يافته ها: موارد موفقيت آميز درمان ها 74.3 درصد، موارد شكست 20 درصد و موارد غيرقابل ارزيابي 5.7 درصد گزارش شد و 17.1 درصد دندان ها كشيده شده بودند. دندان هايي كه ترميم مناسب داشتند، موفقيت بيشتري در مقايسه با دندان هاي ترميم نشده نداشتند (0.076=P). فاكتورهاي سن، جنس، دندان درمان شده و فك هم تاثير قابل توجهي بر نتيجه درمان نداشتند (0.05 P). بين واحد درسي دانشجويان با ميزان موفقيت درمان ارتباط آماري معني داري ديده شد (0.05 P). بيشترين ميزان موفقيت در درمان ريشه مناسب و ترميم تاج سالم ديده شد (96.4 درصد) ولي ارتباط آماري معني داري وجود نداشت (0.448=P). درواقع نوع ترميم دندان با نتيجه درمان از نظر آماري ارتباط معناداري نداشت (0.076=P)، ولي از نظر كلينيكي داراي اهميت بود.نتيجه گيري: ميزان موفقيت 70 دندان درمان ريشه شده توسط دانشجويان عمومي دندانپزشكي مشهد در فالوآپ سه ساله 74.3 درصد گزارش شد. ترميم مناسب دندان پس از درمان ريشه فاكتوري تاثيرگذار بر نتايج درمان مي باشد.